کتاب جزایر سه گانه از منظر تاریخی و حقوق بینالملل بررسی موقعیت و اهمیت جزایر سهگانه را به هیچوجه نمیتوان از موقعیت و اهمیت خلیج فارس جدا در نظر گرفت. اصولاً جایگاه و موقعیت این جزایر تنها در قالب و محیط کلی خلیج فارس است که معنا مییابد. بر همین اساس، میتوان بسیاری از ویژگیها و مشخصات ژئوپلتیکی و ژئواستراتژیکی خلیج فارس را به این جزایر نیز تعمیم داد. به لحاظ تاریخی حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک ریشه در دورۀ امپراتوریهای عیلامی، ماد، هخامنشی، اشکانی و ساسانی دارد. در این دوران نظم و امنیت ایرانی بر سراسر پهنه آبی خلیج فارس و جزایر آن حکمفرما بود. شواهد حاکمیت ایران بر این جزایر در اسناد رسمی، اسناد تاریخی، کتابچههای راهنمای دریانوردان، سالنامهها، نقشههای سیاسی و کارتوگرافیک، گزارشهای اداری و یادداشتهای رسمی وزارت خارجة انگلیس و ادارة امور هندوستان در بریتانیا، در خلال قرون 17 و 18 و قسمت اعظم قرن 19 مشاهده میشود. بهخصوص جالب توجه است که در نقشه تهیه شده توسط دفتر امور جنگ در سال 1887، این جزایر به رنگ قلمرو اصلی ایران مشخص گردیده و نیز در نقشة لرد کروزن از ایران، مورخ 1892 و نقشة ادارة مساحی هندوستان، مورخ 1897 و کتابچههای راهنمای دریانوردی در خلیج فارس چاپ 1864 و گزارشهای اداری دولت انگلستان، در سالهای 1876-1875 ، به عنوان قلمرو ایران درج شدهاند. بنابراین جزایر تنب و ابوموسی در حاکمیت ایران است. در قرن 18 و 19 میلادی، این جزایر به صورت مستقیم تحت صلاحیت و ادارة ولایت لنگه بوده که خود یک بخش اداری از استان فارس بوده است. این کتاب پژوهشی است همراه با ارایه اسناد تاریخی در راستای اثبات حقوقی مالکیت ایران بر این جزایر.