کودکی را می زنند

کتاب "کودکی را می‌زنند" اثر معتبر و تأثیرگذار روانشناس و روانکاو مشهور، زیگموند فروید مجموعه‌ای از مقالات و نوشته‌های بالینی او را در زمینه روانشناسی و روانکاوی جمع‌آوری کرده است. در این آثار، فروید به بررسی عمیق روابط بین سوژه با خود و مسائلی پرداخته است که این روابط را شکل می‌دهند. این تأملات که به نوعی دسترسی به عواطف و تجربیات فردی را تسهیل می‌کنند، انالیز را به عنوان یک فرآیند درمانی و ارتباطی معرفی می‌نمایند که می‌تواند مبنای بسیاری از مفاهیم پیچیده و انتقادی بعدی در عرصه روانشناسی مدرن باشد.

درباره کتاب کودکی را می‌زنند

نوشته‌های این کتاب، به روشنی گویای رابطه‌ای هستند که میان درمان بالینی و تأمل در نفس وجود دارد؛ به طوری که به ما امکان می‌دهند مسائل روانی را به عنوان پدیده‌هایی در نظر بگیریم که از تضادها و شکاف‌های زندگی معاصر نشأت می‌گیرند. به این ترتیب، روانکاوی به یکی از ابزارهای قدرتمند تبدیل می‌شود که با طرح مسائل پیچیده روانشناختی، ظرفیت انتقادی تازه‌ای را به گفتار روان‌شناسی می‌بخشد و به ما امکان می‌دهد تا به یک درک عمیق‌تر از زندگی و عشق دست یابیم. عشق، به عنوان عرصه‌ای که در آن تضادهای تجربیات مدرنیته به وضوح نمایان می‌شوند، مفاهیمی را رقم می‌زند که به درک ما از زندگی کمک کرده و به نوعی دریچه‌ای به سوی مدرنیته باز می‌کند. تأمل در این مفاهیم و نگاه عمیق به تضادها و تناقض‌های موجود در زندگی عاشقانه، زمینه‌ساز نقد وضعیت اجتماعی و روانی کنونی‌مان خواهد بود.

خواندن کتاب کودکی را می‌زنند را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب به تمامی افرادی که به روانشناسی، روانکاوی و اثرات عاطفی زندگی مدرن علاقه‌مند هستند، همچنین به دانشجویان و پژوهشگران در این حوزه‌ها و هر کسی که به دنبال درک بهتر از پیچیدگی‌های زندگی عاطفی و روابط انسانی است، توصیه می‌شود. مطمئناً با مطالعه این اثر به درک عمیق‌تری از خود و روابطتان دست خواهید یافت و می‌توانید به مسائل روان‌شناختی به شکلی نوآورانه و انتقادی نگاه کنید. 

در بخشی از کتاب کودکی را می‌زنند می‌خوانیم:

 حساسات لذت آمیزی به فانتزی «کودکی را می‌زنند» پیوند خورده است و بیمار در موقعیت‌های بی‌شماری درگذشته، آن را برای خود بازتولید کرده و شاید هنوز هم چنین می‌کند. تقریبا همواره در اوج این موقعیت تخیلی، ارضایی در نواحی ژنیتال صورت می‌گیرد. در ابتدا این امر به صورت اختیاری روی می‌دهد. اما بعدها علی رغم تلاش‌های بیمار برای از بین بردن آن، همچنان اتفاق می‌افتد که در این حالت مشخصه‌های یک وسواس را به خود می‌گیرد.