کتاب «انسانی بسیار انسانی» (به آلمانی: Menschliches, Allzumenschliches) اثر فریدریش نیچه در سال 1878 منتشر شد و به عنوان یکی از آثار مهم و تحول‌آفرین او شناخته می‌شود. این کتاب آغاز دوره بلوغ نویسندگی نیچه و نقطه عطفی در فلسفه اوست که در آن به بررسی عمیق‌تر انسانیت و نقد ارزش‌های سنتی می‌پردازد. کتاب شامل 638 گزین‌گویه است که هر یک از آن‌ها مشاهدات و تأملات کوتاهی درباره موضوعات مختلف انسانی، اجتماعی، زیبایی‌شناسی و دین هستند. این سبک نوشتاری، نیچه را از آثار قبلی‌اش متمایز می‌کند. نیچه در این اثر به نقد بنیادهای اخلاقی و فلسفی سنتی می‌پردازد و به ویژه بر روی اخلاق مسیحی تمرکز دارد. او معتقد است که این اخلاقیات بر پایه ترس و ضعف بنا شده‌اند و انسان را از شکوفایی بازمی‌دارند. نیچه علم را به عنوان ابزاری برای رد متافیزیک سنتی می‌داند و آن را گامی اساسی در ظهور «روح‌های آزاد» می‌شمارد. او به دنبال ایجاد تصویری جدید از انسان است که بتواند در غیاب مفاهیم متعالی، زندگی را تأیید کند. نیچه در این کتاب به دنبال تحقق انسانی والاتر است که ارزشش فراتر از هر مفهوم متعالی باشد. او بر این باور است که برای دستیابی به این هدف، باید به بررسی دقیق آنچه انسانی و زیاده انسانی است پرداخت. «انسانی بسیار انسانی» نه تنها نمایانگر تحول فکری نیچه است، بلکه نشان‌دهنده تغییرات فرهنگی و اجتماعی زمانه او نیز می‌باشد. این کتاب به عنوان یک اثر روشنگرانه، خوانندگان را به تفکر انتقادی درباره ارزش‌ها و باورهای پذیرفته شده دعوت می‌کند. به طور کلی، «انسانی بسیار انسانی» یک اثر بنیادین در فلسفه نیچه است که زمینه‌ساز بسیاری از نظریات بعدی او می‌شود و برای علاقه‌مندان به فلسفه، روانشناسی انسانی و نقد فرهنگی توصیه می‌شود.

درباره کتاب «انسانی بسیار انسانی» 

کتاب «انسانی بسیار انسانی» فریدریش نیچه به عنوان یک بحران یاد شده است زیرا در آن نیچه به نقد عمیق و بنیادین ارزش‌ها و باورهای سنتی می‌پردازد که به طور کلی بر زندگی انسان‌ها تأثیر گذاشته‌اند. این کتاب نمایانگر یک نقطه عطف در تفکر نیچه است که در آن او به چالش کشیدن مفاهیم اخلاقی، دینی و فلسفی را آغاز می‌کند و به نوعی به بحران هویتی و وجودی انسان مدرن اشاره دارد. عوامل بحران در «انسانی بسیار انسانی»: نقد ارزش‌های سنتی: نیچه در این کتاب به بررسی و نقد ارزش‌هایی می‌پردازد که قرن‌ها بر زندگی انسان‌ها حاکم بوده‌اند. او این ارزش‌ها را به عنوان موانع بر سر راه شکوفایی واقعی انسان می‌بیند و این نقد می‌تواند برای بسیاری از خوانندگان به عنوان یک بحران فکری محسوب شود. تحول در شناخت انسان: نیچه مفهوم انسان را از دیدگاه‌های سنتی فراتر می‌برد و به جای آنکه انسان را موجودی مطیع و تابع ارزش‌های خارجی بداند، او را موجودی خلاق و آزاد معرفی می‌کند. این تغییر دیدگاه می‌تواند موجب بحران در هویت فردی و اجتماعی افراد شود. چالش با دین: یکی از محورهای اصلی کتاب، نقد دین و به ویژه دین مسیحی است. نیچه با زیر سؤال بردن اصول اخلاقی دینی، به نوعی بحران معنایی را در زندگی انسان‌ها ایجاد می‌کند که بسیاری از افراد ممکن است با آن مواجه شوند. فقدان حقیقت مطلق: نیچه با رد حقیقت‌های مطلق و جزم‌گرایانه، خوانندگان را به تفکر انتقادی درباره باورهای خود دعوت می‌کند. این امر می‌تواند منجر به بحران شناختی و عدم اطمینان نسبت به اصول بنیادین زندگی شود. به طور کلی، «انسانی بسیار انسانی» نه تنها یک اثر فلسفی بلکه یک دعوت به تفکر عمیق درباره هویت، ارزش‌ها و جایگاه انسان در جهان است که می‌تواند برای بسیاری از خوانندگان به عنوان یک بحران فکری و وجودی تلقی شود.

خواندن کتاب «انسانی بسیار انسانی» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به فلسفه: این کتاب برای کسانی که به تفکرات فلسفی و به‌ویژه نقدهای نیچه بر اخلاق سنتی و فلسفه غرب علاقه دارند، بسیار مناسب است. پژوهشگران و دانشجویان: افرادی که در زمینه‌های فلسفه، روانشناسی، جامعه‌شناسی و دین تحصیل می‌کنند، می‌توانند از این کتاب به عنوان منبعی مهم برای درک عمیق‌تر نظریات نیچه بهره‌مند شوند. خوانندگان جستجوگر: کسانی که به دنبال چالش‌های فکری و نقد باورهای خود هستند، این کتاب می‌تواند دیدگاه‌های جدیدی درباره زندگی، اخلاق و حقیقت ارائه دهد. علاقه‌مندان به ادبیات و هنر: نیچه با نثر شاعرانه و گاه تهاجمی خود، خوانندگان را به تفکر عمیق درباره موضوعات انسانی دعوت می‌کند که برای هنرمندان و نویسندگان نیز الهام‌بخش است. افراد با تمایل به تفکر انتقادی: کسانی که علاقه‌مند به بررسی انتقادی ارزش‌ها و باورهای اجتماعی هستند، می‌توانند از تحلیل‌های نیچه در این کتاب بهره‌برداری کنند. این کتاب به دلیل محتوای چالشی و پیچیده‌اش ممکن است برای خوانندگان عادی که به دنبال متون ساده هستند، دشوار باشد؛ اما برای کسانی که آماده‌اند تا با افکار نوآورانه و انتقادی روبرو شوند، «انسانی بسیار انسانی» یک تجربه فکری غنی خواهد بود.

در بخشی از کتاب «انسانی بسیار انسانی» می‌خوانیم

«شیمی مفاهیم و احساسات. تقریباً تمام مسائل فلسفه یک‌بار دیگر همان پرسش دوهزار سال پیش را مطرح می‌سازند: چگونه چیزی می‌تواند از ضد خود به وجود آید، برای نمونه، عقلانیت از ناعقلانیت، مُدْرِک از نامدرک، منطقی از غیرمنطقی، تأمّل بی‌طرفانه از تمایل آزمندانه، زیستن برای دیگران از خودپرستی، حقیقت از خطا؟ فلسفه مابعدطبیعی تاکنون با انکار ایجاد شیء از ضد خود و با فرض منبعی معجزه‌آسا برای امور بسیار ارزشمند در کنه و وجود «شیء فی‌نفسه»، بر این معضل فائق آمده است. از سوی دیگر، فلسفه تاریخی که دیگر ممکن نیست از علم طبیعی که تازه‌ترینِ روش‌های فلسفی است مجزّا باشد، در برخی موارد دریافته است (و این احتمالاً در همه موارد مصداق خواهد داشت) که اصولاً اضدادی وجود ندارند، مگر در اغراق متداول تفسیر‌های عامیانه یا مابعدطبیعی، و اینکه این تقابل مبتنی بر اشتباه در استدلال است: بر اساس این تفسیر، به بیان دقیق نه عمل فارق از خودپرستی وجود دارد و نه تأمّل کاملاً بی‌طرفانه؛ هر دو فراروی‌هایی هستند که به نظر می‌رسد در آن‌ها رکن اساسی تقریباً از نظر ناپدید شده و صرفاً با مشاهده بسیار پرزحمت خود را می‌نمایاند. تمام آنچه ما می‌خواهیم، و آنچه تنها اکنون که هریک از علوم به سطح فعلی خود رسیده‌اند به ما تفویض می‌گردد، شیمی مفهوم‌ها و احساس‌های اخلاقی و دینی زیباشناختی است، همچنین شیمی همه انگیزش‌هایی که در مراودات فرهنگی و اجتماعی و حتّی به هنگام تنهایی در درون خود تجربه می‌کنیم: چه می‌شود اگر این شیمی به کشف این حقیقت که در این قلمرو نیز شکوهمندترین رنگ‌ها مشتق از پست‌ترین و کم‌ارج‌ترین مواداند منجر شود؟ آیا بسیارند آنان که خواستار چنین تحقیقاتی هستند؟ بشر دوست دارد پرسش‌های مربوط به خاستگاه‌ها و مبادی را از ذهن خویش دور سازد: اگر کسی در خویشتن گرایشی خلاف این می‌یابد نباید دور از انسانیت تلقّی شود. »