فریدریش ویلهلم نیچه فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، آهنگساز و زبان‌شناس آلمانی بود که تأثیر عمیقی بر فلسفه غرب و تاریخ اندیشه مدرن گذاشت. نیچه در خانواده‌ای مذهبی و کشیش‌زاده در شهر راکن (نزدیک لایپزیگ) به دنیا آمد و پس از مرگ پدرش در کودکی، در محیطی زنانه و مذهبی بزرگ شد. او ابتدا در رشته الهیات و فیلولوژی کلاسیک تحصیل کرد و در 24 سالگی جوان‌ترین استاد زبان‌شناسی کلاسیک در دانشگاه بازل شد. اما به دلیل مشکلات سلامتی و بیماری‌های عصبی، در سال 1879 از تدریس کناره‌گیری کرد و به نوشتن آثار فلسفی پرداخت. نیچه به عنوان یکی از منتقدان برجسته فلسفه مدرن، به ویژه فلسفه اخلاق، دین و فرهنگ، شناخته می‌شود. او مفاهیمی چون «اراده به قدرت»، «ابرانسان»، و «مرگ خدا» را مطرح کرد و با نقد ارزش‌های سنتی اخلاقی و مذهبی، فلسفه‌ای نوین و چالش‌برانگیز ارائه داد. از مهم‌ترین آثار او می‌توان به «چنین گفت زرتشت»، «زایش تراژدی»، «انسانی، بسیار انسانی»، و «تبارشناسی اخلاق» اشاره کرد. زندگی نیچه پر از بیماری و تنهایی بود و در 45 سالگی دچار فروپاشی روانی شد و تا پایان عمر تحت مراقبت خانواده‌اش بود. او در 25 اوت 1900 درگذشت. نیچه به عنوان فیلسوفی آزادی‌طلب و نوآور، تأثیر عمیقی بر فلسفه اگزیستانسیالیسم، پساساختارگرایی و فلسفه معاصر داشته است. آثار او همچنان موضوع بحث و پژوهش‌های گسترده در فلسفه و علوم انسانی است.