کتاب ده شاعر انقلاب این کتاب اثری تحقیقی در نقد و بررسی شعر 10 نفر از شاعران انقلاب اسلامی از جمله قیصر امینپور، مهرداد اوستا، سیدحسن حسینی، طاهره صفارزاده، نصرالله مردانی، سلمان هراتی، علی معلم دامغانی، علی موسوی گرمارودی، حمید سبزواری و احمد عزیزی است. نویسنده در این کتاب سعی کرده شعر انقلاب را مورد نقد و ارزیابی قرار دهد و تمرکز بیشتر او بر دهه 60 و 70 است به همین دلیل شاعرانی انتخاب کرده که در دهههای ابتدایی انقلاب ظهور و بروز داشتهاند و در حال حاضر سبک شعری آنها به ثبات رسیده است. در این نقدها سعی شده است به ویژگیها و مشخصات متمایز شاعری هر کدام از این شاعران اشاره شود و از سویی نیز کارنامه شاعری هر کدام از این شاعران انقلاب اسلامی به تفکیک، مورد بررسی قرار گیرد. نویسنده این کتاب برای جلوگیری از حجیم شدن اثرش چنین عنوان میکند: برای پرهیز از حجیم شدن کتاب، از ارائه نمونه آثار شاعران پرهیز کردهام و از سویی این روش ارائه نمونه شعر و اصطلاحا نقد آن به رفتاری کشکولی در تألیف کتاب تبدیل شده است؛ زیرا در تألیف برخی از این آثار از هیچ روش شناسی استفاده نمیشود. در این اثر، سرودههای شاعران به ضرورت بازخوانی انتقادی آنها ارائه شدهاند و از رهگذر این مسأله، مخاطب همچنین میتواند با نمونه شعر جمعی از شاعران انقلاب اسلامی آشنا شود. کاظمی در این کتاب تنها به نقد شاعران اکتفا نکرده است و در کنار آن با یادآوری بعضی نکات دیدگاههای خودش را در مورد گونههای مختلف شعر بیان کرده است، وی درباره شعر آئینی بر این باور است که شاعران آئینی نباید به تجلیلهای دینی ناکارآمد روی بیاورند و تصویری دست نیافتنی از ممدوح برای مخاطب ترسیم کنند که مخاطب خودش را فرسنگها دور از ممدوح بداند، بلکه باید اصل کار را در شعر آئینی به انتقال سیره امامان و تشویق برای عمل به این سیره بنا کنند. این مسئله را بارها در کتاب یادآوری میکند که نشان از اهمیت این موضوع در نگاه مؤلف است. در حقیقت این مساله به نوعی از نقاط ضعف جشنوارههای موضوعی و شعر آئینی امروز هم محسوب میشود.