تامس هاردی

توماس هاردی، رمان نویس و شاعر جنبش طبیعت گرایی اهل انگلستان بود. آثار او معمولا در جنبش طبیعتگرایی طبقه بندی می شوند، اما در چندین شعر او رگه هایی از ادبیات عصر روشنگری و رمانتیسیسم دیده می شود.توماس هاردی در حوالی دورچستر انگلستان به دنیا آمد. پدرش سنگ تراش و مادرش زنی با مطالعه بود. توماس تا سن هشت سالگی یعنی زمانی که برای اولین بار به مدرسه رفت، نزد مادرش درس می خواند. پس از آن چند سالی در یک مدرسه ی محلی، لاتین آموخت. از آن جا که موقعیت اجتماعی خانواده ی هاردی به گونه ای نبود که ملزم به تحصیل در دانشگاه باشد، تحصیلات رسمی او در سن شانزده سالگی پایان یافت. پس از آن او نزد یک معمار محلی کارآموزی را آغاز کرد. توماس هاردی تا سال 1862 به عنوان یک معمار آموزش دید و پس از آن به لندن رفت و در کالج کینگ ثبت نام کرد. او موفق به دریافت جایزه ای از انستیتو سلطنتی معماران بریتانیا و انجمن معماری شد. توماس هاردی هیچگاه لندن را خانه خود ندانست. او در لندن به اختلاف طبقاتی و جایگاه اجتماعی اش واقف بود. پنج سال بعد هاردی در حالی که نگران سلامتش بود به دورست بازگشت و تصمیم گرفت زندگی اش را وقف نوشتن کند.هاردی سال 1870 با همسر آینده اش «اما لاوینیا گیفورد» آشنا و به دام عشق او گرفتار شد. توماس و اما سال 1874 ازدواج کردند. مرگ اما در سال 1912 تاثیر عمیقی بر توماس هاردی گذاشت. پس از مرگ اما، توماس به کورنوال سفر کرد تا خاطرات پیشینش با همسر درگذشته اش را تجدید کند، اشعاری که هاردی در سال های 1912 و 1913 سرود، متاثر از مرگ اماست. پس از آن در سال 1914 با فلورانس امیلی داگدل که 39 سال از او جوان تر بود، ازدواج کرد. در آن زمان او همچنان درگیر مرگ همسر نخستش بود و سعی می کرد با سرودن شعر بر این غم فایق آید.هاردی دسامبر سال 1927 به ذات الجنب (آب آوردن ریه) مبتلا شد و در ژانویه ی سال 1928 درگذشت. در گواهی فوت، علت مرگ ایست قلبی و کهولت سن ذکر شد. تدفین توماس هاردی بحث برانگیز بود؛ وصی او مایل بود پیکر هاردی در قطعه ی شاعران دفن شود ولی خواسته ی قلبی هاردی این بود که در کنار همسر نخست محبوبش بیارامد. در نهایت قلبش در کنار مزار همسرش در استینسفورد و خاکسترش در قطعه ی شاعران کلیسای وست مینیستر دفن شد. کمی بعد از مرگ هاردی، وصی اموال او نامه ها و دفترچه یادداشتش را سوزاند. تنها 12 قطعه باقی ماند که یکی از آن ها شامل بریده روزنامه های سال های دهه ی 1820 میلادی است. تحقیقات بعدی نشان داد که هاردی چطور از این داستان ها در آثارش استفاده می کرده است.