آناتول فرانس

آناتول فرانس (Anatole France) تخلص ژاک آناتول فرانسوا تیبو از نویسندگان برجسته فرانسوی است. نام اصلی او آناتول فرانسوا تیبو (François-Anatole Thibault) است. این نویسنده را پادشاه نثر فرانسه لقب داده‌اند. او در 1844 در پاریس زاده شد و در سال 1924 درگذشت. وی پسر کتاب فروشی به نام «فرانسوا» بود که نام مستعار «فرانس» را از او گرفته‌است. او تحصیلات خود را به‌طور رسمی ادامه نداد و شخصاً مطالعه می‌کرد. فرانس در سال 1873 یعنی در 29 سالگی چکامه‌های طلایی خود را چاپ کرد. او در انجمن‌های ادبی پاریس رفت‌وآمد می‌کرد و به جریانات ادبی علاقهٔ فراوان داشت. فرانس کم‌کم به داستان‌نویسی و نگارش آثار منثور علاقه‌مند شد. فرانس در سال 1879 ژوسکات و گربه لاغر را نوشت و در سال 1881 جنایت سیلوستر بونار را چاپ کرد. وی در سال 1885 کتاب دوست من را که گلچینی از خاطرات زیبای کودکی اوست نوشت. او از سال 1887 تا 1893 صفحه ادبی نشریه تان را اداره می‌کرد که مجموعه‌های خود را در چهار جلد چاپ کرد. بعد از این وی دوباره به نگارش داستان پرداخت؛ و در سال 1889 بالتازار، در سال (1890) تائیس و در (1893) عقاید ژروم کوانار و در (1894) چنگ قرمز را نوشت و در 1896، وارد آکادمی فرانسه شد و به عضویت فرهنگستان فرانسه درآمد. در این زمان وی مجله «تاریخ معاصر» و «آقای برژه در پاریس» (1901) را نوشت که مانند داستان‌ها و رمان‌های او مورد استقبال قرار گرفت و سپس کم‌کم قدم به صحنه سیاست گذاشت. او در کتاب‌های «روی سنگ سپید» و «جزیره پنگوئن‌ها» و «عصیان فرشتگان» مضحکه نبرد سیاسی و اجتماعی و بن‌بست‌های فناناپذیر اندیشه بشر را منعکس ساخت. کتاب «خدایان تشنه‌اند» که در سال 1912 نوشته شده آئینه‌ای است که آناتول فرانس در آن فاجعه انقلاب فرانسه را با رنگ و لعاب خاصی منعکس کرده‌است. فرانس در سال 1908 کتاب «زندگی ژاندارک» را نوشت که یک شاهکار شگفت‌انگیز تاریخی می‌باشد. پس از جنگ جهانی اول که ضربه بزرگی به روح حساس او وارد ساخت، او در دام هرج‌ومرج‌های فکری روشنفکران عصر گرفتار شد. در نگارش دو جلد کتابی که آخرین آثار او هستند، از خاطرات شیرین کودکی الهام گرفت. این دو کتاب عبارتند از: «پیر کوچک» که در سال 1918 نوشته شد و «زندگی در آغوش گل‌ها» که در سال 1921 به رشته تحریر درآمد و به وسیله این دو جایزه نوبل ادبیات سال 1921 را گرفت. به سال 1922 به علت حملاتش به مسیحیت چاپ آثار وی تحریم گردید. او سنگین، قوی، سهل و ممتنع می‌نوشت و سنت‌های کلاسیک را رعایت می‌کرد. در دهه 1920 برخی از آثار فرانس در فهرست کتاب‌های ممنوع فرانسه بودند. گوشو در دیباچه کتاب "گردشهای آناتول فرانس" می‌گوید: آناتول فرانس افلاطونی بود از نو زنده شده، افلاطونی که از خواندن کتاب‌های رابله، راسین و ولتر پخته و معتدل شده بود.
پن لوه رئیس مجلس شورا و یکی از استادان بزرگ دانشگاه پاریس در روز مرگ آناتول فرانس در طی نطق خویش گفت: آناتول فرانس پس از عمر طولانی و رسیدن به بلندترین درجات مفاخر علمی و ادبی که بشر ممکن است به آن برسد وفات کرد، اما در شب دوازدهم اکتبر که خبر مرگ او در دنیا انتشار یافت در تمام جهان متمدن هر صاحب نظری از شنیدن این خبر وحشت‌انگیز برخود لرزید، زیرا بلندی فکر او به مقامی بود که در شب مرگش سطح خرد و دانایی پایین آمد.