اِرنست والتر مایر (Ernst Walter Mayr) (زاده 5 ژوئن 1904 - درگذشته 3 فوریه 2005) یک زیست‌شناس مشهور آمریکایی با ریشه‌های آلمانی است که به خاطر کارهایش در زمینه آرایه‌شناسی پرندگان، ژنتیک جمعیتی و نظریه فرگشت معروف شده است. او به عنوان یکی از شخصیت‌های برجسته بیولوژی، گاهی اوقات «چارلز داروین سده بیستم» نامیده می‌شود. در سال 1999، مایر موفق به دریافت جایزه کرافورد در زمینه زیست‌شناسی شد. مایر تنها دو سال پس از دریافت مدرک دکترای پرنده‌شناسی از دانشگاه برلین در سال 1926، به عنوان یکی از اعضای هیئت علمی دانشگاه، سه سفر اکتشافی به نواحی دورافتاده را رهبری کرد. اولین سفر او به گینه نو و جزایر سلیمان بود که تأثیرات پراکندگی جغرافیایی بر گونه‌های مختلف جانوری او را تحت تأثیر عمیق قرار داد. کارهای اولیه او در زمینه توانایی تفکیک و ایجاد گونه‌های فرعی، و همچنین مطالعه روی جمعیت‌های بنیان‌گذار، او را به عنوان یکی از پیشگامان «نظریه تلفیقی تکامل» معرفی کرد. این نظریه که ترکیبی از کارهای داروین در زمینه انتخاب طبیعی و بررسی‌های مندل بر روی ژنتیک بود، فرآیندهای بیولوژیکی جهش، تغییرات در ژن‌ها، ساختار کروموزوم‌ها و انتخاب طبیعی را شامل می‌شد. مایر ایده‌هایش را در کتاب مشهور خود با عنوان «سیستماتیک‌ها و منشأ گونه‌ها» (1942) بیان کرد. وی همچنین از سال 1932 تا 1953 به عنوان رئیس دپارتمان پرنده‌شناسی موزه آمریکایی تاریخ طبیعی در نیویورک فعالیت کرد و بیش از 100 مقاله در زمینه آرایه‌شناسی پرندگان، از جمله کتاب «پرندگان جنوب‌غرب اقیانوس آرام» (1945) نوشت. مایر در سال 1940، تعریفی نوین از گونه در زیست‌شناسی ارائه داد که با استقبال زیادی در جامعه علمی مواجه شد و به کشف گونه‌های جدیدی که قبلاً ناشناخته بودند، کمک کرد. وی تا زمان مرگ خود، 25 گونه جدید از پرندگان و 410 زیرگونه معرفی نمود. در سال 1953، مایر به کرسی «الکساندر آگاسیز» در جانورشناسی در دانشگاه هاروارد منصوب شد و از 1960 تا 1970 به عنوان مدیر موزه جانورشناسی تطبیقی دانشگاه فعالیت داشت. در سال 1975، عنوان «استاد بازنشسته» هاروارد به او اعطا شد.