احمد مهدوی دامغانی، نویسنده و پژوهشگر ایرانی متخصص در ادبیات عرب، فقه و کلام اسلامی بود. او برادر محمود مهدوی دامغانی و استاد دانشگاه‌های تهران و هاروارد آمریکا بود. وی در تاریخ 13 شهریور 1305ش در خانواده‌ای علمی و متقی در مشهد به دنیا آمد. پدرش، آیت‌الله محمدکاظم مهدوی دامغانی، از فقهای برجسته خراسان و مدرسان شناخته‌شده حوزه علمیه مشهد بود.
احمد تحصیلات مقدماتی خود را در مشهد آغاز کرد و از محضر علمای بزرگ، از جمله آیت‌الله میرزا مهدی غروی اصفهانی و آیت‌الله حاج شیخ محمدرضا خدایی بهره جست. پس از اتمام دوره سطح علوم حوزوی، به دانشگاه تهران راه یافت و زیر نظر اساتیدی چون میرزا مهدی آشتیانی و علامه محمد قزوینی تحصیل کرد. او همچنین اجازه روایت حدیث را از علامه حائری سمنانی و آیت‌الله سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی کسب کرد.
در سال 1327ش از دانشکده معقول و منقول دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد و در سال 1333ش با رتبه اول در رشته ادبیات فارسی از دانشگاه تهران مدرک کارشناسی دریافت کرد. در سال 1342ش دکترای زبان و ادبیات فارسی را از دانشگاه تهران گرفت و رساله وی به تصحیح کتاب «کشف الحقایق عزیزالدین نسفی» اختصاص داشت. پس از آن به تدریس در دانشگاه تهران پرداخت و در سال‌های 1353 تا 1354ش به دعوت دانشگاه مادرید، به تدریس عرفان اسلامی در اسپانیا پرداخت.
او همچنین چندین سال سردفتر اسناد رسمی در تهران بود و از سال 1354ش ریاست کانون سردفتران اسناد رسمی را بر عهده داشت. پس از بازگشت از اسپانیا، تا سال 1364ش به تدریس ادامه داد و از سال 1366ش در آمریکا مقیم شده و در دانشگاه‌های هاروارد و پنسیلوانیا به تدریس مشغول شد.
مهدوی دامغانی تألیفات و مقالات متعددی داشت که در مجلات مختلف به چاپ رسید. از معروف‌ترین مقالات او می‌توان به مآخذ ابیات عربی «کلیلة و دمنه» و «مرزبان‌نامه» اشاره کرد. او تا پایان عمر در دانشگاه‌های پنسیلوانیا و هاروارد به تدریس ادبیات عرب، فقه و کلام اسلامی پرداخت.
احمد مهدوی دامغانی در روز جمعه 27 خرداد 1401ش در سن 95 سالگی در فیلادلفیا آمریکا درگذشت. پیکر او پس از انتقال به ایران در روز دوشنبه 6 تیرماه به خاک سپرده شد، و نماز بر پیکر او به امامت آیت‌الله اشرفی شاهرودی در حرم رضوی اقامه گردید.