علی باباچاهی شاعر، نویسنده، پژوهشگر و منتقد ادبی پیشگام در شعر نوگرای ایرانی است. فعالیت ادبی او از نوجوانی آغاز شد و نخستین شعرهایش در دهه 1340 با نام مستعار «ع. فریاد» در مجلات منتشر شد. : در مسابقات ادبی دانش‌آموزی بوشهر و شیراز رتبه اول را کسب کرد و پس از چاپ شعری در مجله «امید ایران» با نام واقعی خود شناخته شد. در دهه 1340 مجله ادبی «تکاپو» را با سردبیری خود راه‌اندازی کرد که پس از سه شماره توسط ساواک تعطیل شد. تا دهه 1360 در بوشهر ادبیات تدریس کرد و همزمان به پژوهش در متون کهن فارسی و تنظیم نمایشنامه‌های رادیویی پرداخت. در سال 1375 نامش در لیست چهره‌های فرهنگی بود که قرار بود در قتل‌های زنجیره‌ای هدف قرار گیرند. از پیشگامان شعر «پسانیمایی» و مطرح‌کننده مفهوم «شعر در وضعیت دیگر» است که بحث‌های گسترده‌ای در محافل ادبی برانگیخت. اشعارش ترکیبی از فرمالیسم زبانی و طنز اجتماعی است، مانند مجموعه‌های «عقل عذابم میدهد» و «دنیا اشتباه میکند». آثارش هم شامل اشعار «هنر برای هنر» با تمرکز بر ساختارشکنی و هم اشعار متعهد به مسائل اجتماعی است. باباچاهی به عنوان چهره‌ای آوانگارد شناخته می‌شود که هم در عرصه شعر و هم در نقد ادبی تأثیرگذار بوده است. او با نگارش مقالات و شرکت در جلسات دانشگاهی، به تبیین نظریه‌های جدید ادبی پرداخته است. حدود 30 کتاب از او شامل شعر، نقد و پژوهش منتشر شده که برخی مانند «بیرونپریدن از صف» به تحلیل جریان‌های معاصر شعر فارسی می‌پردازد.