آلکساندر کوپرین بیشتر داستان‌های کوتاه در سبک‌های طبیعت‌گرایی و واقع‌گرایی می‌نوشت و معاصر تولستوی و چخوف بود. ماکسیم گورکی استعداد ادبی او را می‌ستود. کوپرین با بلشویسم مخالفت داشت و 17 سال از زندگی خود را در پاریس گذراند. او فرزند یک شاهدخت تاتار بود که مانند دیگر اشراف روسیه بیشتر اموال خود را در سده 19 از دست داده بودند. معروف‌ترین رمان‌های کوچک او شامل «سروان دوم ریبنیکوف» (1906)، «مولوخ» (1896)، «اُلسیا» (1898)، «دوئل» (1905)، «زمرد» (1907) و «النگوی یاقوت سرخ» (1911) هستند. ترجمه فارسی رمان‌های کوچک او در سال 1976 تحت عنوان «النگوی یاقوت سرخ، چند داستان و حکایت» به ترجمه حبیب ف. (فرهاد حبیبی) در مسکو به چاپ رسید.