غلامحسین یوسفی ادیب، نویسنده، مترجم، مصحح متون و استاد برجسته ادبیات فارسی بود که نقش مهمی در اعتلای زبان و ادبیات فارسی ایفا کرد. او در مشهد متولد شد و تحصیلات خود را در رشته زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه تهران به پایان رساند و همزمان دوره لیسانس حقوق قضایی و سیاسی را نیز گذراند. یوسفی از سال 1334 با تأسیس دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد، به تدریس تاریخ ادبیات پرداخت و تا سال 1358 در این دانشگاه فعالیت کرد. وی به تصحیح متون کهن فارسی اهمیت زیادی می‌داد و با استفاده از دقیق‌ترین شیوه‌های علمی و کهن‌ترین نسخ خطی، آثاری چون «قابوس‌نامه»، «بوستان» و «گلستان سعدی» را تصحیح کرد. همچنین در نقد ادبی نیز صاحب سبک بود و با نگارش کتاب‌هایی مانند «دیداری با اهل قلم» و «چشمه روشن» نقد ادبی را به سطحی علمی و نوین ارتقا داد. تسلط او بر زبان‌های عربی و فرانسه، آشنایی با نظریه‌های ادبی غرب و دقت و وسواس در کارهای پژوهشی از ویژگی‌های بارز او بود. غلامحسین یوسفی در طول زندگی علمی خود بیش از 30 کتاب تصحیحی، تألیفی و ترجمه‌ای و بیش از 160 مقاله علمی به زبان‌های فارسی و انگلیسی منتشر کرد. او همچنین سفرهایی به فرانسه، انگلستان و آمریکا داشت و با ایران‌شناسان برجسته آن زمان آشنا شد. یوسفی در سال 1369 بر اثر بیماری سرطان ریه درگذشت و در حرم امام رضا (ع) در مشهد به خاک سپرده شد. به طور خلاصه، غلامحسین یوسفی مترجمی دقیق، مصححی متبحر و استاد ادبیات فارسی بود که با دقت علمی و وسواس در تصحیح متون کهن و نقد ادبی، سهم بزرگی در حفظ و ارتقای فرهنگ و ادبیات فارسی داشت.