این نویسنده پرتغالی که در دوران کودکی یتیم شده بود، کمتر از 12 سال داشت که به برزیل رفت. او زندگی سخت کارگران مزرعه کائوچو در جنگل‌های آمازون را تجربه کرد؛ نه به خاطر تفریح، بلکه مانند دیگر کارگران به‌واسطه نیاز. پس از بازگشت به وطن و آغاز کار در حوزه روزنامه‌نگاری و نویسندگی، او اثر «جنگل بکر» را خلق کرد که برگرفته از تجربیات واقعی‌اش درباره زندگی دشوار کارگران کائوچو بود. این اثر به‌درستی به عنوان یکی از شاهکارهای ادبی نئورآلیسم پرتغال در دوران سالازار شناخته می‌شود. جذابیت این کتاب، بلذ ساندر، شاعر و نویسنده بزرگ را ترغیب کرد که آن را به زبان فرانسوی ترجمه کند و بدین ترتیب شاهکار کاسترو را به جهانیان معرفی نماید.