شیخ عباس قمی

شیخ عباس قمی (Abbas Qomi) در قم دیده به جهان گشود. پدرش، حاج محمدرضا قمی، یکی از چهره‌های سرشناس و تأثیرگذار قم و فردی متدین و آگاه به مسائل دینی بود. تا آنجا که مردم برای پرسیدن احکام و فرایض دینی به او مراجعه می‌کردند. محدث قمی در محضر چنین پدری بزرگ شد و پس از گذراندن مراتبی در زمینه‌ی علوم دینی در حوزه‌ی علمیه‌ی قم، برای کسب سطوح عالی فقه و اصول به نجف رفت و به مدت شش سال در آنجا مشغول به تحصیل شد و در محضر استادانی چون حسین بن محمدتقی طبرسی، معروف به محدث نوری، تلمذ کرد. شیخ عباس قمی در سال 1318 به زیارت خانه‌ی خدا شتافت و پس از مدتی به ایران بازگشت و تا آخر عمر در قم زندگی کرد. هنگام بازگشت به قم بود که آیت‌الله عبدالکریم حائری یزدی وی را برای آموزش علوم گوناگون دینی به حوزه‌ی علمیه‌ی قم فراخواند. بازگشت شیخ عباس قمی به ایران با روی کار آمدن علی اصغر خان امین‌السلطان، صدراعظم مظفرالدین شاه، و دوران نزدیک به انقلاب مشروطه مصادف شده بود. در این زمان، فلسفه و تفکر سیاسی غربی در کشور بسیار نفوذ کرده بود و باعث اعتراض مردم به حکومت استبدادی قاجار، به ویژه مظفرالدین شاه، می‌شد. در همین دوران بود که شیخ عباس قمی مدتی را در مشهد گذراند و در آنجا و در کلاس‌های درس اخلاقش که در مدرسه‌ی میرزا جعفر برگزار می‌شد، به شِکوه از جور و استبداد حکام زمانه پرداخت. شیخ عباس قمی، در دوران تدریس خود، شاگردان زیادی در حوزه‌ی دین و حدیث پرورش داد که هر کدام از آن‌ها بعدها خود به استادی در زمینه‌ی گسترش آیین اسلامی تبدیل شدند. مرحوم شیخ عباس قمی از طریق کتاب‌ها، سخنرانی‌ها، مجالس وعظ و کلاس‌های درس خود به اسلام و مسلمانان بسیار خدمت کرد. شیخ عباس قمی سرانجام در سال 1319 شمسی، دار فانی را وداع گفت و در صحن مطهر حضرت علی (ع) دفن گردید.