کتاب تمام چیزهایی که جایشان خالی است کمی مالیخولیا و اندکی ایدهآلیسم، فصل مشترک شخصیت نویسنده و آدمهای قصهی اوست. شخصیتهایی که اگرچه در جمعند، تجربهی عمیقی از تنهایی را بازگو میکنند. پتر اشتام میگوید: «توصیف بیپایان از اسباب و اثاث خانه را امری ملالآور میدانم. از رنگ مو هم خوشم نمیآید. دوست دارم خواننده، آدمهای مرا با رفتارشان و از شیوهی حرفزدنشان بشناسد.»