کتاب جاودانگی انسان در حکمت متعالیه با نگاهی به آراء فلاسفه پیشین از دغدغه‌های اصلی صدرالمتألهین شیرازی حکیم شیعی مکتب عصر صفویه، پاسخ به یکی از نقدهای مهم غزالی به فلاسفه در عدم توانایی اثبات معاد جسمانی بود. او سعی کرد با بهره‌گیری از میراث ارزشمند آنها و با استفاده از اصولی جدید که خود وی مبدع آنها بود به اثبات معاد جسمانی و روحانی بپردازد. هدف از نگارش این کتاب تبیین جاودانگی انسان از منظر صدرالمتألهین شیرازی و حکمایی چون افلاطون، ارسطو، فلوطین، ابن سینا و شیخ اشراق است که به نوعی در تکوین و تبلور دیدگاه او مؤثر بوده‌اند. این کتاب در 3 فصل تالیف شده که در فصل اول مولف به کلیات پرداخته و تاریخچه اعتقاد به جاودانگی و صورت‌های جاودانگی از جمله مباحث مطرح شده در این فصل است. در فصل دوم، جاودانگی نفس در نظر حکمای قبل از ملاصدرا به دیدگاه سقراط، دیدگاه افلاطون، دیدگاه ارسطو: جاودانگی نفس با اتصال به عقل فعال، دیدگاه فلوطین، دیدگاه ابن سینا و دیدگاه سهروردی مورد پرداخته شده است. فصل سوم کتاب «جاودانگی انسان در حکمت متعالیه» با عنوان جاودانگی نفس از نظر ملاصدرا، به مباحثی چون تعریف و ویژگی های نفس، جاودانگی نفس در مرتبه خیال، حرکت اشتدادی وجود (حرکت جوهری): النفس جسمانیه الحدوث و روحانیه البقا، تجرد قوه خیال، جاودانگی انسان در مرتبه عقل، اتصال نفس با عقل فعال، سعه وجودی نفس از منظر حکمت متعالیه و عرفان، انسان کامل از نظر ملاصدرا و اشکالات واردشده بر نظریه صدرا درباره جاودانگی انسان اشاره دارد.
