کتاب اشتباه می کنید! من زنده ام : کتاب علی شرفخانلو کتاب «اشتباه می‌کنید! من زنده‌ام» روایتی است داستانی از منظر 12 راوی درباره زندگی شهید علی شرفخانلو از شهدای استان آذربایجان غربی و فرمانده لجستیک لشکر 31 عاشورا که از سوی موسسه انتشارات روایت فتح منتشر شده است. «اشتباه می‌کنید! من زنده‌ام» با مقدمه‌ای از فرزند شهید شرفخانلو شروع شده و در ادامه پس از معرفی بخشی از زندگی این شهید توسط مادر و همسر وی، جمعی از دوستان و همرزمان او به روایت فراز‌هایی از زندگی وی می‌پردازند. یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد این کتاب، بیان عاطفی و انتخاب زاویه روایت اول شخص در هر فصل از کتاب است که با توجه به سن و ذهنیت و جنسیت راوی منجر به خلق اثری متفاوت شده که از مناظر مختلف و با ذهنیت‌هایی متعدد به یک شهید و زندگی او نگاه شده است. این کتاب که به کوشش حسین شرفخانلو فرزند این شهید گردآوری شده حاصل گفتگوی وی با 33 نفر از همرزمان پدرش در قالب 50 ساعت خاطره است که در سال 88 گردآوری شده و در سال 91 تالیف و انتشارات روایت فتح نیز به تازگی آن را منتشر کرده است. وی در بخشی از مقدمه خود در این کتاب و خطاب به پدر شهیدش نوشته است: سهم من از تو، چند قطعه عکس است و آن‌هایی که تو را دیده‌اند و حرف‌هایی که از تو برایم گرفته‌اند و این همه تصویر من است از مردی قد‌بلند، خوش قامت، خوش‌رو و خوش‌خنده بوده است. برای من که تو را ندیده‌ام، کلمه به کلمه حرف‌هایی که ضمیر اشاره‌شان تو باشی و تصاویری که هنوز بعد از این همه سال از ذهن آنها تو را دیده‌اند، پاک نشده، گنج است و من همه این سال‌ها در به در دنبال چشم‌هایی بودم که تو را ولو به قدر چند نگاه درک کرده‌اند و هنوز بعد از این همه سال یادت که می‌افتد نگاهشان پر از شوق می‌شود و یاد چشم‌هایی می‌افتند که از فردای روز پیروزی انقلاب، از بی‌خوابی سرخِ سرخ بود. در بخشی از این کتاب و از زبان جعفر فیروزی از همرزمان و دوستان این شهید می‌خوانیم: با سیف علی رفتیم معراج شهدای تبریز که جنازه‌اش را تحویل بگیریم. آرام و با لبخند خوابیده بود. درست مثل آن موقع‌ها که عمیق می‌خوابید و هیچ صدایی نمی‌توانست از خواب بیدارش کند. پلاکش از گوشه لباس فرمش زده بود بیرون و رد باریکی از خون ماسیده بود روی بازوی چپ و آرم سینه‌اش. وصیت جالبی داشت. نوشته بود نمازش را یکی از علمایی که بر نفسش بیشتر مسلط است، بخواند. امتیاز نماز بر پیکر شهدا در انحصار روحانی‌‌ای بود که وجهه‌ای بین مردم و رزمنده‌ها نداشت و برای رعایت شان و لباسش نمی‌شد جلویش ایستاد. مردمی که علی را می‌شناختند و آمده بودند برای تشییع جنازه‌اش، وقتی شنیدند شهید وصیت کرده کَسِ دیگری بر پیکرش نماز بخواند، از شوق تکبیر دادند. این کاری بود که فقط از دست معلم ریاضی اهل حساب و کتاب بر می‌آمد.