کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم ؟ کتاب حاضر بر گرفته از سلسله مباحث استاد پناهیان با موضوع " چگونه یک نماز خوب بخوانیم " است که در حرم مطهر رضوی در مشهد ارائه شده است و نسخه صوتی آن مورد استقبال گسترده ی اقشار مختلف ، به ویژه دانشجویان و دانش آموزان و مراکز آموزشی ، پرورشی قرار گرفت. راه سادۀ خواندن یک نماز خوب چیست؟ مهمترین ویژگی یک نماز خوب چیست؟ چگونه نماز بخوانیم تا از نماز لذّت ببریم؟ چرا نماز در ما تاثیر نمی گذارد؟ نماز ما چه اِشکالی دارد؟ ... و مهمترین راه ترویج نماز چیست؟ پاسخ تمامی این سوال ها را می توان در کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم پیدا کرد. این کتاب مجموعه سخنرانی های حجت السلام علیرضا پناهیان در قالب کتاب است.

درباره کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم

کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟، به پرسش‌هایی همچون موارد زیر پاسخ می‌دهد:
نماز خوب چه نمازی است؟

آثار و فواید یک نماز خوب و نقش آن در زندگی چیست؟

چگونه باید یک نماز خوب بخوانیم؟

چرا باید خوب نماز بخوانیم؟

این کتاب که برگرفته از سخنرانی‌های استاد پناهیان در حرم مطهر رضوی درباره نماز است که به چنین سؤالاتی پاسخ می‌دهد. در بخشی از این اثر ارزشمند چنین می‌خوانید: نماز خوب خواندن، رسیدگی به واجبات نماز است. نماز خوب خواندن یعنی اینکه واجبات نماز را بپذیرم، و به آن گردن بنهم. واجبات نماز طوری قرار داده‌شده‌اند که معمولاً برای انسان خسته‌کننده هستند. قسمت‌های واجب نماز به‌گونه‌ای است که بعد از چند روز، نماز برای آدم تکراری می‌شود. کافی است همین را بپذیریم. و این پذیرش را در چهرهٔ و رفتار خودمان نشان دهیم.
کتاب حاضر، از سخنرانی‌های پناهیان در حرم مطهر رضوی دربارهٔ نماز برگرفته‌شده است.

خواندن این کتاب را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران موضوعات مذهبی و دینی پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

«انسان باید زندگی بانشاطی داشته باشد و همیشه سرحال و سرزنده باشد. زندگی ما انسان‌ها به‌هیچ‌وجه نباید با بدحالی و دل‌زدگی همراه باشد. چشم انسان فقط وقتی‌که او سرحال و بانشاط است خوب می‌بیند. عقل انسان وقتی‌که او سرزنده است، خوب کار می‌کند و موجب خلاقیت می‌شود. قلب انسان تنها وقتی خوب کار می‌کند که احساس خوشبختی کند و وقتی قلب کسی خوب کار کرد، به دیگران محبت پیدا می‌کند و با همه مهربان خواهد بود.

بازندگی شیرین است که انسان پیش خداوند متعال هم عزیز می‌شود. «شاکرانه بندگی کردن» زیباترین نوع عبادت است. اما این‌جور عبادت مخصوص آدم‌های خوشبخت است که سرشار از طراوت و نعمت‌اند و از سرِ شادی سجده می‌کنند و سجده‌هایشان طول می‌کشد، برای اینکه خیلی در لذائذ عالم غرق هستند و خیلی می‌خواهند از خدا تشکر کنند.

اما چه کنیم که زندگی ما شیرین شود و بتوانیم با حلاوت زندگی کنیم و بالطبع با حلاوت بندگی کنیم؟ چه کنیم که مثل ندید بدیدها نباشیم که عقدهٔ لذت بردن دارند و با سر، به‌طرف لذت هر گناهی می‌روند و از هر خمرهٔ خیالی شرابی سر درمی‌آورند؟

پاسخ روشن است اگر روح خودمان را با عبادت و ذکر پروردگار تغذیه کنیم زندگی‌مان سرشار از نشاط، شادی و انرژی می‌شود و با حداقل نعمات و مواهب نیز شیرین خواهد شد. ما آدم‌ها نیاز اصلی‌مان به خود خداوند است، نه اینکه نیاز اصلی ما به نعماتی باشد که می‌خواهیم از او بگیریم. ما نیاز به خود او داریم و باید مستقیماً از خود او انرژی و حیات بگیریم؛ و الا باطری روحمان ضعیف می‌شود و کم‌کم می‌میریم؛ یعنی دل‌مرده می‌شویم.

راه اینکه مستقیماً از خداوند متعال انرژی بگیریم «عبادت» است. عبادت، وصل شدن روح به منبع قدرت و حیات است و تنظیم‌کنندهٔ شریان‌های روحی و عصبی انسان است. عبادت حتی بر جسم ما هم تأثیر خوب دارد. با عبادت سلول‌های بدن ما هم با ما مهربان‌تر می‌شوند. چون این سلول‌ها، همه عاشق خدا و تسبیح‌گوی او هستند. عبادت شارژ روح برای قدرت و نشاط بهتر پیدا کردن است. طبیعتاً با عبادت، زندگی و بندگی شیرین‌تر خواهد شد و انسان پس از یک عبادت خوب مانند کودکی که به‌قدر کافی از آغوش مادر آرامش گرفته است و حالا بهتر آمادهٔ تجربه کردن حیات است، سرزنده‌تر زندگی خواهد کرد.

اما اگر عبادت ما درست نباشد، هرچقدر هم که در زندگی‌مان لذت وجود داشته باشد و اسباب بهره‌مندی برایمان فراهم باشد، بازهم سرخورده و دمغ زندگی خواهیم کرد. چون خودمان آن‌چنان‌که باید سرحال و متعادل نیستیم، هیچ لذتی آن‌چنان‌که باید نمی‌تواند ما را سیراب و سرزنده کند.

ممکن است نیاز باشد برای بعضی‌ها دلیل بیاوریم که چرا عبادت موجب انرژی و حیات روح آدمی است، پس این سرزندگی‌های ظاهری که در آدم‌های بی‌خدا می‌بینیم حکمش چه می‌شود؟ ولی ما در اینجا مجال توضیح و تبیین بیش از این را نداریم. چون موضوع اصلی بحث ما «چگونه خوب عبادت کردن» است و باید سریع‌تر از این مقدمات عبور کنیم.

به‌هرحال آنچه موجب می‌شود انسان بتواند از حداقل‌های نعمات دنیا لذت ببرد و احساس نیاز به معصیت پیدا نکند، همین عبادت است. عبادت به معنای خاص کلمه یعنی از همهٔ کارها دست‌برداری و جلوی خدا، هر طور که او گفت بایستی، به فکر اوباشی، به ذکر او مشغول باشی و تمام حرکاتت در اختیار اوامر او باشد. عبادت به معنای خاص کلمه یعنی نماز.

نگویید ما نیاز به سرزندگی و سرِحال بودن نداریم، که پاسخ‌های دندان‌شکنی دریافت خواهید کرد! بله یک گروه از کسانی که نیاز به سرزندگی ندارند و نیازهای مهم‌تری دارند دزدها هستند؛ که فقط نیاز دارند پلیس آن‌ها را دستگیر نکند و به هیچ‌چیز دیگری نمی‌اندیشند. گروه دیگر معتادهای حرفه‌ای و فقیر هستند که تنها به پول مواد فکر می‌کنند، موادی که اگر نباشد از شدت درد می‌میرند؛ و به‌این‌ترتیب تمام خوشبختی‌شان به فرار از درد کشندهٔ اعتیاد است و به لذتی که دیگر نمی‌توانند به آن برسند فکر نمی‌کنند. بعضی از آدم‌های افسرده هم راحت‌ترند که در اندوه خود غرق باشند و از این بیماری خود چه‌بسا لذت هم ببرند و از اینکه دربارهٔ خود قضاوت می‌کنند که آدم‌های سیاه‌بختی هستند و دیگر روی شادی را نخواهند دید، احساس رضایت می‌کنند.»