کتاب مثل ماه شب چهارده « ساده است ساده . اول باید از پیر مردها شروع کنید….» داستان به همین سادگی شروع می شود . یک کلاس تابستانی در فرهنگسرای محله ای در جنوب شهر.معلم در حال توضیح دادن به دانش آموزانی است که به کلاس کاریکاتورآمده اند.توصیه معلم به دانش آموزان ، که باید برای شروع کاریکاتورابتدااز چهره آدمهای پیر شروع کرد،همه حوادث را رقم می زند و مخاطب را با یک طنز دل نشین به خواندن ادامه داستان دعوت می کند. «اول باید از پیرمردها شروع کنید؛چون پیرها کاریکاتور جوانی شان هستند . پیر زن ها و پیر مردهاهی دماغشان بزرگ و بزرگ ترمی شود.می افتد پایین؛روی لب بالا. نوکش تیز می شود.خم می شود؛عین نوک عقاب، یا نوک جغد. معمولا" چند تار موی کلفت سیاه و سفید از پوست چروکیده ی سر دماغ می زند بیرون.موها سیخ می ایستند. اگردر جوانی خال یا خال ها یی کوچک و ناپیدا روی دماغ یا دور و بر آن داشته، وقتی پیر شد خال ها بزرگ تر می شوند. بیش تر به چشم می آیند.همین جور فک ها می افتند پایین ، چانه جمع می شود.چاله چوله ها به گودی می روند،استخوانها ی پیشانی، خصوصا" بالای ابروها ، از زیر پوست بیرون می زنند.ازاین چیزها غافل نباشید. به موهای بلند و سیاه و سفید ابروها ، مژه ها ، سوراخ های بینی ،کله های طاس ، سبیل ها و ریش های جورا جور نگاه کنید . این ها و خیلی چیزهای دیگر ، که بعدها برای تان می گویم ، وسیله ی کار ماست ....» بچه ها به توصیه معلم با سماجتی خاص به جان پیرمردهاو پیرزنهای محله می افتند و شروع به کشیدن کاریکاتورآنها می کنند. محله،از محله های قدیمی تهران است. مردم با کاریکا تورآشنایی ندارند و تنها نقاشی را می شناسند . نقاشی هم برای آنها چیزی جز کشیدن گل و بلبل نیست. پیرمردهاو پیرزن ها ابتدا از اینکه بچه ها به آنها خیره می شدند شاکایت کردند. درادامه با دیدن کاریکاتورهای خود با معلم و شاگردا نش درگیر می شوند، که این درگیری باعث تعطیلی کلاس درس کاریکاتور در فرهنگسرا می شود. یکی از بچه ها معلم و دانش آموزان را به خانه خود می برد.اماحضورآنهادرآنجا هم چندان طول نمی کشد . بر اثر دعوا بین پدر ومادر خانواده ، بخاطر کاریکاتور رانده می شوند. بچه ها همراه استاد خود به پارک می روند و کلاس درس را با کشیدن کاریکاتور «نه نه اناری » پیر زنی که داوطلب شده است که کاریکاتورش را بکشند ادامه می دهند. آخرین دوشنبه تابستان بچه ها مهمان نه نه اناری هستند. وقتی به خانه او می روند دیوارها پراست از کاریکاتور بچه ها،معلم وپیرزن . کاریکاتور معلم و پیر زن تمرین کلاسی بچه ها است که روزهای قبل کشیده اند و پیر زن آنها را نگه داشته بود. اما کاریکاتور بچه ها را معلم کشیده است «روی صفحه کاغذ نوشته شده بود. تا تابستان آینده ، خدا حافظ بچه های کلاس کاریکاتور! معلم شما . و زده بود به دیوار. زیرش کاریکاتورمعلم بود. خودش کشیده بود.» طرح جلد کتاب «مثل ماه شب چهارده» و کاریکاتورهای متن آثاری از "سید بزرگمهر حسین پور" است که بخوبی با داستان و موضوع آن هماهنگ شده اند. طرح روی جلد کودکانی را نشان می دهد که به روی بام رفته اند تا کاریکاتور ماه را بکشند.کودکان در حد توان خود را به ماه نزدیک کرده اند وهمانطور که دیده می شود با توجه به اینکه حواسشان به کشیدن کاریکاتور ماه است هر لحظه احتمال دارد از بالای بام به پایین بیفتند و این همان خطر هنر کاریکاتور است که مانند راه رفتن برلبه پرتگاه می ماند. از طرفی ماه اگر چه زیبا و در نگاه اول برای همه یک شکل دارد، ولی با کمی دقت می بینیم افراد نگاههای مختلفی نسبت به آن دارند و هنرمند کاریکاتوریست می تواند با بزرگ نمایی بخشهایی از تصویر آن را دقیق تر نشان دهد. مرادی کرمانی دراین اثرنیزهمانند آثار قبلی خود داستان را با استفاده از فضایی که در آن ساکن است به گونه ای واقع گرا خلق می کند.اوازهمان ابتدای داستان شگردهای نویسندگی خود را که در داستانهای قبلی بکار برده و نتایج خوبی هم ازآنها گرفته بکار می برد.یکی از ویژگیهای آثار کرمانی استفاده از ضرب المثل است که اینبار برای نام کتاب نیز از ضرب المثل سوده می برد(مثل ماه شب چهارده). کرمانی بدون شک ،اکنون پس از سالها نگارش دارای زبان خاص خود و صاحب سبکی متفاوت با دیگر نویسندگا ن است. او با استفاده از واژ ه های خاص که بار معنایی جمله را بالامی برند و دیالوگهای مناسب فضایی را ایجاد می کند که خواننده ناخواسته به دورن داستان کشیده می شود و خود را در قالب یکی از شخصیتهای آن می بیند. در داستان مثل ماه شب چهارده فضای یک کلاس تابستانی و تا حدودی غیر رسمی نسبت به کلاسهای درس مدرسه با نوع رفتار و گفت وگوهای بین استاد و بچه ها بخوبی به نمایش گذاشته می شود. بیان سطح فرهنگ و نوع زندگی آنها بدون توضیح ، و بوسیله رفتار شخصیتها داخل داستان از هنرهای بارز نویسنده است که در این اثر نیز مانند دیگر آثار او به چشم می خورد. استفاده بجا از تصاویر در کنار متن به گونه ای است که باید گفت در صورت نبودن آنها شاید متن تا حدود زیادی لطمه می خورد. البته ایجاد فضا برای اینکه تصاویر بتوانند سخن بگویندازطرف نویسنده صورت می گیرد و باید هماهنگی متن و تصاویر در این اثر را از نقاط مثبت کتاب برای ارتباط با کودکان دانست. نوع تصاویر که به شکلی ناشیانه و متناسب با سن کودکان حاضر در کلاس درس کشیده شده است حضور نویسنده بزرگ سال اثر را از متن داستان خارج می کند و خوا ننده در مقابل کودکانی قرار می دهد که اکنون می تواند آثار کشیده شده توسط آنهارا مشاهده کند. البته این کار به گونه ای دیگر در نوع خطوط بکار رفته در متن داستان نیز دیده می شود. آثاری را که توسط کودکان نوشته شده است با خطی کودکانه در کتاب منتشر می کند. تاثیر نمایشنامه نویسی و استفاده ازشگردهای آن در داستانهای کرمانی از دیگر ویژگیهای آثار اوست که به خوبی نشان می دهد، نویسنده در نمایشنامه نویسی نیز دست دارد. در بعضی ازصحنه هاابتداحرکتهای شخص می نویسد و در ادامه سخنانی(دیالوگ) را که باید بگوید مطرح می کند.«پای بغل دستی عقب رفت و نوک کفشش خورد به قلم پای کسی که گفته بود «دماغ بغل دستی ما جان می دهد برا ی کشیدن کاریکاتور.» - آخ ، چرا می زنی ؟ مگه مرض داری ؟ آقا این ما رو زد».(مثل ماه شب چهارده ، ص9). زبان اثر درعین سادگی و خاص بودن که بیان کننده فرهنگ و زبان مردم ناحیه است در هنگام سخن گفتن شخصیتهای مختلف داستان دچار تغییر می شود. زبان کودکان ،کودکانه ،بزرگترها بزرگسالانه ، زبان افراد بیسواد عامیانه و زبان افراد تحصیل کرده ادبی و پخته است. اما آنچه این اثر را از دیگر آثار مرادی متمایزمی کند این است که اینبار بچه ها مانند داستانهای «تنور»،«بچه های قالیبافخانه» یا «کوزه» با فقر مادی دست پنجه نرم نمی کنند ، بلکه اینبار فقر فرهنگی است که آنها به جنگ آن می روند. هنر کاریکاتور تنها نشانه ای از هنر های غریب در مناطق متوسط نشین است که هنوز مردم با آن آشنایی چندانی ندارند و برای معرفی آن نیاز زمان است.