کتاب ولایت نامه این یک سفرنامه است، سفرنامه‌ای که برای درک آن نیاز است مخاطب با فلسفه اسلامی آشنا باشد. در این سفرنامه، اصول و مبانی سلوک شرعی بر نهج شیعی و مبتنی بر آموزه‌های قرآنی و معارف خاندان وحی ارائه شده. در حقیقت، «ولایت‌نامه»، ترجمه «رساله‌الولایه» نوشته علامه سیدمحمدحسین طباطبایی است. «ولایت‌نامه»، اصول فلسفی را مورد بررسی قرار می‌دهد. در نخستین فصل این رساله با عنوان «در اینکه ظاهر دین را باطنی، و صورت حقه آن را حقایقی است»، درباره این که انسان دارای نظامی طبیعی و صفات و عوارضی است که ذات خود را به آن وسیله حفظ و نگهداری می‌کند، مطالبی ارائه شده است. همچنین علامه طباطبایی در این فصل به این نکته که حیات حقیقی و راستین، همان حیات آخرت است و دنیا تنها وسیله بازی و سرگرمی است از زبان قرآن اشاره می‌کند. علامه طباطبایی در فصل دوم این کتاب هم به این نکته که نواقص و کمبودهایی که ویژه ماده و طبیعت است، در عوالم بالاتر وجود ندارد، می‌پردازد. این که انسان به دلیل اعتماد به دنیا و گرایش داشتن به آن در روح خود دارای تناقضات متعدد است، از دیگر مباحث این فصل است. مطالعه این کتاب به پرسش‌های متعدد فلسفی پاسخ می‌دهد، پرسش‌هایی مانند این که آیا فقط پیامبران هستند که با ماورای این عالم اتصال و ارتباط دارند و از امور باطنی، باخبر هستند، یا این‌که هر انسانی می‌تواند به چنین مرتبه‌ای برسد؟ علامه طباطبایی، همچنین در «ولایت‌نامه»، به چگونگی پذیرفته شدن عبادات و معیار پاداش و کیفر نیز می‌پردازد:«معیار پاداش و کیفر، همان اطاعت و فرمان‌برداری یا سرکشی و ستیزه‌گری است. و این نیز مسلم و آشکار است که همه گناهان و حتی گناهان کبیره، هنگامی که از روی جهل و نافهمی از کسی صادر شود موجب عقاب و کیفر می‌گردد. همچنین عبادات و طاعات، هنگامی که بدون قصد تقرب و اطاعت از دستورهای خداوند به جای آورده شوند، مایه پاداش و ثواب نمی‌شوند.» «ولایت‌نامه»، در پنج فصل تنظیم شده، اما آنچه در مطالعه آن نباید فراموش کرد این نکته است که آشنایی با فلسفه اسلامی، لازمه درک این کتاب است.