کتاب قهرمانان انقلاب 8 : ستاره ی من : روایتی داستانی از زندگی شهید محمد علی رجایی شهید محمد علی رجایی از شخصیتهای ماندگار ایران اسلامی است که خاطره شهادت وی و یاران برگزیده اش سبب شده تا هر سال هفته ای به نام هفته دولت در گاه شمار سالانه خود ببینیم. به یاد داشتن خاطره بزرگانی چون شهید رجایی و باهنر و همچنین دیگر شهداء سبب می شود تا از برکات روح متعالی این بزرگان درس گرفته و فراز و نشیب زندگی را از نگاه آنان ببینیم و بسنجیم و درس ایستادگی و مقاومت بگیریم. کتاب ستاره من روایتی داستانی از زندگی شهید محمد علی رجایی است که در 85 صفحه، توسط نشر سوره مهر به چاپ رسیده است. این کتاب که به طور کاملا اجمالی به زندگی این شهید بزرگوار پرداخته است، موجب می شود که مخاطبان کتاب که بیشتر گروه سنی نوجوان و جوان را شامل می شود، با صرف کمترین زمان به فرازهای با اهمیتی از زندگی این شهید بزرگوار آشنا شوند. گرچه حجم این کتاب اندک است اما وجود نکته های با ارزشی که به شکل کاملا روایی و داستانی بیان شده است سبب می شود که آنچه از این کتاب می آموزیم بیشتر از حجم ظاهری کتاب باشد، گره جذابیت داستانی کتاب را نباید از یاد برد. آنچه در این کتاب می خوانیم روایتی گیرا و جذاب از گوشه هایی از زندگی پسرکی یتیم است که با بصیرت و ذکاوت در زندگی قدم برداشته و در هر مرحله ای از زندگی با در نظر گرفتن رضای خداوند، بر مشکلات فائق آمده و ابتدا در کسوت معلمی و سپس در سمت نخست وزیری به مردم این سرزمین خدمت کرد و آنگاه که همچون خاری در چشم منافقان فرو رفته بود نامه قبولی اش را با شهادت در دفتر حزب جمهوری اسلامی، دریافت کرد. برای آشنایی بیشتر با این کتاب، به گوشه هایی از متن کتاب اشاره می کنیم. وقتی چشمانت را باز می کنی، در گوشه سلول افتاده ای، انفرادی شماره 18. درد از جانت رخت برنبسته است. سرما آزارت می دهد. می خواهی تنها پتوی کهنه و کثیف سلولت را دور خودت بپیچی، اما پیدایش نمی کنی. در تاریکی سلول، دست بر زمین می کشی. همان پتو را هم برده اند و تو را روی کف سیمانی و سرد سلول انداخته اند با بدنی زخمی و خون آلود. خودت را جمع می کنی و مچاله می شوی. می لرزی. زمان را گم کرده ای. در سلولت باز می شود. ظرفی داخل سلولت گذاشته می شود. تازه می فهمی که ظهر شده است. نگاهی به داخل ظرف می اندازی، داخلش را با قاشق جستجو می کنی، آب و چند دانه لوبیا. بوی بدی دارد. حالت را به هم می زند. ظرف را کنار می گذاری. تیمم می کنی. روی همان سیمان کف سلول، نمازت را می خوانی؛ با همان لباسهای آلوده به چرک و خون. ضعف می کنی. بعداز نماز دوباره سراغ ظرف غذا می روی. به زور چند قاشق از آبش را قورت می دهی. ناگهان احساس می کنی صدای ضربه هایی را از دیوار می شنوی، ضربه ها ریتم دارد و شماره. به خود می گویی مورس است. از سلول بغلی؛ سلول شماره 19. با مورس آشنایی قبلی داری. تو هم پاسخ می دهی. روی دیوار سلولت ضربه می زنی؛ با قاشق. همین هنگام است که متوجه می شوی سلول شماره 20 هم زندانی دیگری دارد. می شناسی اش؛ سید علی خامنه ای. احساس می کنی تنها نیستی....