کتاب وقتی جنگ تمام شود : مجموعه داستان برخی معتقدند، نوشتن از جنگ نیازمند تجربه‌ حضوردر جبهه است و تنها کسی می‌تواند قصه‌هایش را درباره آتش توپ و خمپاره روایت کند که آن روز‌ها را دیده و پایش به میدان‌های جنگ رسیده باشد. اما برخی دیگر نیز عقیده‌ای خلاف این دارند؛ آنهایی که نوشتن را کاری فرا‌تر از توصیف واقعیت‌های عینی و تجربه‌های زیستی می‌دانند. ساسان ناطق، از آن دسته نویسنده‌هایی است که بدون تجربه‌ جنگ، درباره‌ آن می‌نویسد. داستان‌های کوتاه او در «وقتی جنگ تمام شود»، هر کدام به گوشه‌ای از ناگفته‌های جنگ می‌پردازد و مفاهیمی چون مقاومت، ایثار و از خودگذشتگی را در فضای معنوی آن روز‌ها دنبال می‌کند. داستان‌های ناطق، توصیف زندگی است درفضایی که زندگی تهدید می‌شود. پرنده‌ها درفضای داستانی او نماد تمام چیزهایی است که جنگ وتجاوز دشمن، حضورشان را کمرنگ کرده است؛ اما سربازان ایرانی، چه در میدان جنگ و چه در اسارت، تمام وجودشان مالامال از نشانه‌های زنده و معنوی است. او اغلب داستان‌هایش را با زبان راوی اول شخص می‌نویسد. انتخاب این راوی و لحن عامیانه در برخی قصه‌ها، داستان‌های مجموعه را به زبان خاطره نزدیک می‌کند. اما تیزهوشی و توانمندی ناطق، نمی‌گذارد که داستان‌هایش به خاطره بدل شود. به عبارتی، او داستان‌پرداز خاطره‌ کسانی است که روزگاری بودند و دیگر نیستند. قسمتی از کتاب:فردای روزی که شاهمرادی شاهرگش را زد، صبح طبق معمول رفتیم صبحگاه. ورزش که تمام شد سرهنگ دست به کمر آمد ایستاد توی جایگاه. گنده بود و گرد با دست و پای کوتاه و لب و لوچه آویزان. پیداش که می‌شد یکی دو ساعت باید میخ می‌ایستادیم آقا نطق کند. هیچی هم نمی‌گفت. فقط حرفهای چند روز پیش را نشخوار می‌کرد.صفحه 11