کتاب شهر هزار شب اتفاقات بزرگ اجتماعی و سیاسی همیشه دستمایه خوبی برای ادبیات داستانی بوده است. در این زمینه نویسندگان و اهالی ادبیات نیز همواره متاثر از این اتفاقات بوده‌اند و بازسازی یا خلق دوباره این اتفاق‌ها محور اصلی بسیاری از آثار ماندگار آن‌ها را شکل داده است. بدون شک انقلاب اسلامی و مسائل پیرامون آن یکی از بزرگ‌ترین اتفاقات سیاسی و اجتماعی در بطن جامعه ما بود؛ اتفاقی که منجر به شکل‌گیری ادبیاتی با عنوان ادبیات متعهد شد و خود نقش مهمی در بازخوانی این رویداد داشت. اگرچه وقوع جنگ تحمیلی بخش عمده‌ای از این توجه را به سوی خود کشید و تا حدودی ادبیات انقلاب در سایه ادبیات دفاع مقدس قرار گرفت. اما در همین شرایط نیز بوده‌اند کسانی که تا به امروز، به خلق آثاری متفاوت درخصوص وقایع انقلاب پرداخته‌اند. در همین زمینه ادبیات انقلاب در حوزه کودک و نوجوان، حوزه بسیار دشوار و پراهمیتی بوده که توجه برخی از نویسندگان را به خود جلب کرده است. «شهرهزارشب» نوشته مجتبی یاری، رمانی است که از زوایه دید یک پسربچه نوجوان به وقایع انقلاب می‌پردازد. موضوعی که اگرچه نمونه‌های آن را بسیار دیده‌ایم، اما در این کتاب با پرداختی متفاوت و توجه به جزئیات، شکلی تازه‌تر می‌یابد. امیر، قهرمان نوجوان داستان، مثل خیلی دیگر از هم‌سن و سالان خود در دوران انقلاب، برحسب تصادف و به واسطه حضور دایی وپدرش در صف انقلابیون، به جریان مبارزه می‌پیوندد. نویسنده می‌کوشد تا واقعگرایانه‌ترین مسیر را برای حضور او در این جریان فراهم کند؛ به همین خاطر تا فصل‌های انتهایی داستان، همه دردسرهای او و حتی زندانی شدنش بدون آگاهی او از اتفاقات دور و برش به‌وجود می‌آید. به همین خاطر می‌توان داستان «شهر هزار شب» را داستانی متعهد به ویژگی‌های روان‌شناختی دوران نوجوانی به حساب آورد، داستانی که به روایتی شعارگونه و احساسی از حضورنوجوانان درجریان انقلاب دست نمی‌زند و با نثری روان و شوخی‌های دوست داشتنی، داستان خود را برای نوجوان امروز باور پذیر می‌کند. قسمتی از کتاب:اگر قضیه جوان قد بلند را تعریف کنم و بگویم بسته را از زیرصندلی اتوبوس درآورده‌ام، هیچ معلوم نیست کار از اینکه هست بد‌تر نشود؛ چون ممکن است سرزنشم کند که چرا کنجکاوی بیخودی به خرج داده‌ام وفکر عاقبت کار را نکرده‌ام. حق هم دارد! یعنی حالا که فکر می‌کنم داخل بسته اعلامیه بوده و اگر مرا می‌گرفتند، عاقبتم چه می‌شد، مو به تنم سیخ می‌شود؛ خصوصا وقتی که یاد گرفت و گیر تو کوه می‌افتم و آن یک شب آب خنکی که با دایی جلیل خوردیم. صفحه ۱۰۹