قصه های سبلان -بر لبه پرتگاه

کتاب بر لبه پرتگاه لاشه الاغی را در روستا می‌برند تاخوراک سگ‌های ده باشد. الاغی که در این قحط سال، سرنوشتی جز مرگ نداشته است. این تصویر، پیش درآمد داستانی است که قرار است سرنوشت قاشقا، اسب جلال را روایت کند. اسبی که ننه جلال می‌خواهد آن را به خاطر نداشتن علوفه بفروشد و عاقبت هم مجبور می‌شود در قبال پول ناچیزی آن را به «سرخان بی» بدهد که خودش دو تا اسب دارد و قاشقا را برای کشتن می‌خواهد. خبر به گوش جلال می‌رسد و به هر زحمتی شده قاشقا را پس می‌گیرد. اما گره قصه هنوز باز نشده و کسی نمی‌داند در این زمستان سخت با کدام علوفه باید قاشقا را به بهار رساند؟ جلال عاقبت‌‌ همان کاری را می‌کند که شنیده است خیرالله با اسبش کرده است. قاشقا را به کوه می‌برد و‌‌ رها می‌کند. اما این پایان به ظاهر تلخ برای جلال و اسبش، یک روزنه باریک امید هم دارد؛ می‌گویند آنهایی که برای شکار به کوه می‌رفتند، صدای شیهه اسب را از دور شنیده‌اند. این یعنی که قاشقا می‌تواند از پرتگاهی سقوط نکند و خوراک گرگ‌ها هم نشود. می‌تواند درآن کو‌ه‌های بلند بماند و از زیر زمین یخ زده چیزی برای خوردن پیدا کند و بهار را ببیند. فصل انتهایی داستان که به وداع جلال با قاشقا در دامنه قله‌های پربرف سبلان می‌پردازد، یکی از درخشان‌ترین و شاعرانه‌ترین بخش‌های کتاب است. فصلی که احساس درد و تنهایی را در چشمهای جلال و اسبش به شکلی هنرمندانه‌ تصویر می‌کند. «بر لبه پرتگاه» دومین قصه از مجموعه «قصه‌های سبلان» است که به همراه «در ییلاق» و «کوه مرا صدا زد» این سه‌گانه را تشکیل می‌دهند. این کتاب که با تصویرگری‌های نگین احتسابیان همراه است، تا کنون به چند زبان ترجمه شده است. قسمتی از کتاب:قاشقا شیهه‌ای می‌کشد و پره‌های بینی‌اش را باد می‌اندازد. حس می‌کنم که نگاهش طور دیگری است؛ سوای همیشه. شاید دارد سرزنشمان می‌کند. شاید فکر می‌کند که ما خیلی بیرحم هستیم. شاید ناچاریمان را نفهمد. سکوت کوهستان باعث می‌شود که بیشتراحساس تنهایی بکنم. چشم می‌دوزم به چشم‌های قاشقا. چشم‌هایش انگار با من حرف می‌زنند؛ حرف زدنی بدون صدا و فقط با نگاه. من هم سعی می‌کنم همانطور با او حرف بزنم: حتماً به جز تو اسب‌های دیگری هم اینجا هست.