کیمیای سعادت از نمونه های عالی و کم نظیر شیوه نگارش کتب اخلاقی می باشد، که مصنف آن امام محمد غزالی آن را، پس از گوشه گیری و انزوا،در آخرین سال های قرن پنجم هجری به زبان فارسی نگاشته است.
این کتاب، که برای جمهور مردم نوشته شده، خلاصه ای از کتاب «احیاء علوم الدین» است که غزالی به زبان عربی برای اهل تحقیق نوشته بود.
غزالی مقدمه کتاب کیمیای سعادت را با عنوان «مسلمانی» و ذیل چهار عنوان: شناخت نفس، شناخت حق تعالی، معرفت دنیا و معرفت آخرت آغاز می کند و سپس به «ارکان مسلمانی» می پردازد و حقیقت آن را نیز در چهار رکن (عبادات، معاملات، مهلکات و منجیات) و هر رکن را در ده اصل نقد و بررسی می نماید.
کیمیای سعادت مهمترین اثر فارسی غزالی و نمونه ای عالی از نثر لطیف و روان می باشد.