اعتلای میراث روح الله تا پیش از انقلاب اسلامی و پس از جنگ جهانی اوّل و فروپاشی امپراطوری عثمانی به دلیل ضعف و زوال جدّی در فرآیندهای دولت ـ ملّت‌سازی در جهان اسلام، کمتر متفکّری می‌توانست وقوع انقلاب با ماهیّت دینی در ایران را پیش‌بینی نماید. تأسیس نظام مقدّس جمهوری اسلامی به وسیلۀ حضرت امام خمینی (ره)، در یک زمینۀ کاملاً مردمی اتفاق افتاد و موجب پدید آمدن افق‌های بلندِ نظری و عملی در فهم سیاسی اسلام از جهان شد. تشکیل و تداوم یک نظام سیاسی با چنین زمینه، رویکرد و اهدافی، از وقایع بی‌نظیر تاریخ محسوب می‌شود. به عبارت دیگر در نظم روابط بین‌الملل در آن روز، احتمال ایجاد یک «دیگر» برای تمدّنی با زمینۀ لیبرال‌دموکراسی، بسیار بعید و دور از ذهن شمرده می‌شد. اعجاز دیگر انقلاب اسلامی در امتزاج نظام سیاسی با یک گفتمان اسلامی است که دارای ادعایی جهان‌شمول است. از این رو به مثابۀ زنگ‌خطری برای دیگر مکاتب بشری شمرده می‌شود که داعیۀ ساخت و ادارۀ برترین نظم بشری را دارند. به همین دلیل جمهوری اسلامی از ابتدا دارای بیشترین دشمنان در میان دولت‌های سلطه‌طلب بود، به طوری که مقابله با این نظام به هر طریق ممکن، اعمّ از جنگ سخت، اقتصاد، فرهنگ و… در ردیف اولویّت‌های سیاست خارجی این دولت‌های متخاصم قرار گرفت. توان انقلاب اسلامی ایران در تغییر بینش کالاوارگیِ نظام کاپیتالیستی به نگاه معنویت‌مدارِ اسلامی، سبب بروز ظرفیّت انسان‌سازانۀ این مکتب شد و معنویّت را به عنوان مبنای نظم تمدّن معرفی نمود. باور به خدا ـ پس از سپری شدن چندین قرن از حیات بشر ـ مجدداً در نگاه اندیشمندان و سیاستمداران ایجاد شد و پهنۀ ملّت‌ها را از آسیا تا آفریقا و آمریکا گستراند. این نکته به معنای نفی ذاتی نظم بین‌المللی اخیر، موسوم به نظام استکبار است. بر همین منوال ایده‌های فردی مقاومت از سوی مستضعفین با هر جهان‌بینی و ایدئولوژی در نقاط پراکندۀ جهان در سایۀ حمایت یک دولت مستقرّ قدرتمند مبدّل به محوری شده است که هرچند جغرافیای سیاسی‌اش در منطقۀ غرب قرار دارد، امّا جغرافیای ذهنی‌اش حتی اروپا و آمریکای شمالی را نیز درنوردیده است. جمهوری اسلامی به عنوان طویل‌العمرترین حکومت دینی، قدرتمندتر از گذشته در همۀ عرصه‌ها خود را به عنوان نظامی استوار و کارآمد معرفی کرده است. این نکته را می‌توان از عجله و پرکاری نظام سلطه و اذنابش در مقابله با انقلاب اسلامی درک کرد. از این رو حفظ و البته تداوم اعتلای چنین نظامی با وجود همۀ مخاطرات، مهمترین امری است که باید به آن مبادرت کرد. شناخت و فهم درست تاریخ منجر به انقلاب اسلامی، درک صحیح از مبانی آن، اشراف بر نقشۀ راه و در نهایت تبیین کارنامۀ نظام مقدّس جمهوری اسلامی، همه در وظیفۀ «حفظ نظام» نهفته است.