کتاب «چهل حدیث» بر مبنای تقریرات و گفته های امام خمینی(ره) در مدرسۀ فیضه و مدرسۀ ملا صادق، توسط معظم له بر اساس سنت «اربعین» نویسی نوشته شده است. 33 حدیث این کتاب به موضوعات اخلاقی و عوامل هلاک و نجات انسان می پردازد و هفت حدیث آخر آن در مورد عقاید و دیگر معارف اسلامی می باشد.
«اصغر مددی» تلاش کرده است کتاب چهل حدیث را با حفظ مطالب اصلی و اصول ساده نویسی و روان نویسی برای بهره مندی هرچه بیشتر مخاطب، تلخیص کند. او همچنین برای حفظ سادگی و درک هرچه بهتر مفاهیم پنج حدیث آخر را که فهم آن نیازمند زمینه های تخصصی بوده و در موضوعات جبر و تفویض عرفانی، بحث ذات اسماء و صفات حق تعالی و… می باشند را حذف نموده است.
در آغاز این کتاب امام خمینی(ره) با روایتی از پیامبر اکرم (ص) به اهمیت جهاد به نفس می پردازد و نفس انسان را دارای درجاتی می داند که از جنود رحمانی و عقلانی و جنود شیطانی و جهلانی تشکیل شده است و هرکدام که پیروز شوند سرنوشت انسان را به سمت خود رقم می زنند. اگر جنود رحمانی پیروز شود انسان اهل سعادت و رحمت خواهد بود و با انبیاء، اولیا و صالحین محشور می شود، و اگر جنود شیطانی و لشکر جهل غالب شود انسان اهل شقاوت و غضب خواهد بود و در زمرۀ شیاطین، کفار و محرومین محشور می گردد.
در ادامه کتاب با موضوعاتی مانند: ریا، عُجب، کبر، حسادت، حب و علاقه به دنیا، خشم و غضب، انفاق و بخشش، طولانی بودن آرزو و هوای نفس ، اهمیت تفکر و تعقل، نقش توکل در زندگی، توبه و … آشنا می شویم.
در قسمتی از کتاب می خوانیم:
« از جناب عبد صالح عارف به وظایف عبودیت، صاحب مقامات و کرامات، علی بن طاووس، قدس الله نفسه، منقول است که روز اول تکلیف خود را جشن می گرفته و سور و سرور می کرده و عید محسوب می کرده، برای آن که خدای تبارک و تعالی او را در آن روز مفتخر فرموده به اذن در فعل طاعات. آیا برای این روح لطیف باید فعل طاعات را صبر در مکروهات در باطن به شمار آورد؟…»