رویای بی قرار داستان بلند «رؤیای بی‌قرار» اثری اجتماعی از فاطمه مسعودی است که با تمی خانوادگی و درباره مسئله فرزندآوری و ناباروری در میان زوج‌های جوان تألیف شده است. این داستان بلند از ماجرای ناباروری یک زوج جوان آغاز می‌شود و تلاش آنها برای استفاده از روش‌ها و تکنیک‌های تازه برای فرزندآوری که همگی آنها در نهایت به شکست می‌انجامد، در نهایت آنها را به سمت مسیر پذیرش واقعیت ناممکن بودن فرزنددار شدنشان پیش می‌برد. داستان بلند فاطمه مسعودی از چند منظر اثر قابل توجهی است. نخست اینکه این داستان در قالبی کاملاً رئالیستی روایت شده است. با وجود اینکه نویسنده در پاره‌ای مواقع نشان داده که بی‌تمایل به یک روایت سانتی‌مانتال و احساسی و خوش‌نمک کردن محیط داستانی‌اش نیست اما او بستر اصلی رمانش را به بیان رئال اختصاص داده است و از همان فصول ابتدایی رمان و شرح بی‌پرده و دقیق مسیر پیش روی زوج جوان برای فرزندآوری به این وادی پا می‌گذارد. از سوی دیگر داستان او از توصیف‌های قابل قبول و باورپذیر بهره برده است. با وجود اینکه این داستان را باید صاحب ادبیاتی زنانه بدانیم که به شکلی احساسی داستان را به طور عمده برای مخاطبان زن روایت می‌کند، اما شکل و طریقه روایت در این اثر به شکلی است که برای مخاطبان غیر زن نیز می‌تواند جذاب بوده و مورد استفاده آنها نیز قرار بگیرد. مسعودی داستانش را از فضای کاملاً شهری و در مختصاتی کاملاً مبتنی بر محاسبات زمینی شروع می‌کند و پروسه تلاش برای فرزنددار شدن این زوج جوان را در این مسیر به پیش می‌برد؛ اما ماجراهای داستان در نهایت به سمت و سویی سوق پیدا می‌کنند که حقیقت ناباروری این زوج و کنار آمدن با آن در مسیری روحانی و با تمسک به باورهایی فرا زمینی و در دل سفری زیارتی بر وجود آنها می‌نشیند. داستان «رویای بی‌قرار» از منظر آنچه رفت بیشتر داستانی است که طرحی از یک زندگی را پیش روی مخاطب خود قرار می‌دهد و شکل و سیاق روبرو شدن با مصائب زندگی در بستر محتوایی این داستان که ناباروری است را شرح می‌دهد. این اثر با چنین تمی برای طرفداران داستان‌های عینت‌گرای اجتماعی که البته دنبال بیان برخی ظرافت‌های زنانه و طنازی‌های ویژه زنان در داستان هستند پیشنهادی قابل توجه به شمار می‌رود.