نظر سازان هم گالوب و هم دیگر مؤسسات بزرگ نظرسنجی در آمریکا ناگفته­ها و رازهای مگویی دارند که اگر افشا شود، اکثر نظرسنجی­هایی که به نام نظرات مردم ایالات متحده منتشر می­شود، بی­اعتبار خواهد شد. دیوید مور قائم مقام سابق مؤسه گالوب در کتاب «نظرسازان» از این رازهای مگو گفته است. دیوید دبلیو مور (David W. Moore) یکی از استادان برجسته علوم سیاسی و افکارسنجی در دانشگاه «نیو همپشایر» آمریکا و پایه گذار و مدیر مرکز تحقیقات این دانشگاه بوده و پیش از آنکه از سال 1972 به فعالیت دانشگاهی بپردازد، حدود 10 سال در ارتش ایالات متحده در کره جنوبی و ویتنام خدمت کرده است. مور سابقه دو بار فعالیت در هیئت مدیره شرکت آمریکایی تحقیقات افکار عمومی (AAPOR) که برترین سازمان نظرسنجی از افکار عمومی در آمریکاست را نیز در کارنامه دارد. او مؤلف کتاب هایی است با عنوان «چگونه یک انتخابات دزدیده می شود: ماجرایی محرمانه که چگونه برادر جرج دبلیو بوش و شبکه فاکس انتخابات سال 2000 را بد خواندند و مسیر تاریخ را تغییر دادند» (2006) و «سوپر نظرسنج ها: چگونه آنان افکار عمومی را می سنجند و دست کاری می کنند» (1995) و مقالات متعددی در نشریات علمی، روزنامه ها، کتاب ها و مجلات گوناگون از وی منتشر شده است. اما آنچه دیوید مور را بیش از هر چیز معروف ساخته، کتابی است با عنوان «نظرسازان: یک خودی حقایق پشت پرده نظرسنجی ها را افشا می کند» که در سال 2008 به نگارش درآمد. این کتاب به دوره ای از زندگی مور مربوط می شود که از سال 1993 تا 2006 در مؤسسه مشهور نظرسنجی گالوپ در سمت معاون ریاست مؤسسه و به عنوان دبیر ارشد بخش نظرسنجی های گالوپ اشتغال داشته است. عنوانی که رسانه های آمریکایی برای آخرین نظرسنجی گالوپ درباره ایران -در زمان انتشار بولتن حاضر- انتخاب کردند، این بود که «یک سوم آمریکایی ها ایران را دشمن شماره یک خود می دانند». گالوپ، چنان شهرتی به هم زده است که گزاره هایی اینچنین، به راحتی از سوی مردم جهان پذیرفته می شود و کسی از اعتبار متدولوژی و شیوه نظرسنجی های آن نمی پرسد. ظاهر ماجرا این است که این مؤسسه نظرسنجی طبق دقیق ترین و علمی ترین شیوه های نمونه گیری، یک جامعه آماری نمونه را انتخاب کرده و سپس نظر این افراد درباره موضوعی با طرح پرسش هایی سنجیده می شود. در این کتاب، مور به انواع شیوه ها و ترفندهایی که در نظرسنجی ها اعمال می شود تا سمت و سویی خاص به نتایج حاصله تحمیل گردد اشاره می کند و بر این نکته پای می فشارد که آنچه در ایالات متحده تحت عنوان نظرسنجی یا افکارسنجی مطرح است، در واقع نوعی نظرسازی یا جعل و کانالیزه کردن افکار عمومی است. مور از تکنیک های نظرسازی گالوپ پرده برداشته است و به تفصیل درباره تاکتیک هایی چون «گزینه تحمیلی»، «شیوه های تغییر ماهیت جامعه آماری پس از نمونه گیری»، «نحوه سوء استفاده از جهل عمومی» و... بحث می کند و برای آنها شواهد عینی می آورد. «دیوید مور» را نباید یک مقام سابق تصور کرد که به سبب اختلافات داخلی در سازمان یا معزول شدنش از یک مقام، کتابی علیه سازمان سابق خود نوشته است. او یک استاد برجسته دانشگاه است که مورد توجه رؤسای گالوپ قرار گرفته و برای مدتی جذب این مؤسسه می شود، اما با پی بردن به آنچه در پشت صحنه گالوپ اتفاق می افتد، ترجیح می دهد به همان کار آکادمیک خویش بازگشته و چنین عرصه عملی را برای همیشه رها کند. حس نوستالژیک «مور» در سراسر کتاب او قابل مشاهده است. او از علم نظرسنجی، و حتی از شخص جرج گالوپ به نیکی یاد کرده و نظرسنجی های علمی، دقیق و تأثیرگذار وی در دهه 1930 را می ستاید. اما افسوس می خورد که امروز، نظرسنجی از یک کار علمی و حرفه ای به فعالیتی تجاری – رسانه ای و با هدف عملیات روانی و تحت تأثیرقرار دادن افکار عمومی گذار کرده است.