کتاب این صدف انگار مروارید ندارد! خاطراتی است خودنوشت از زبان اسماعیل ابراهیمی، که ماجرای زندگی او را از کودکی تا میانسالی روایت می‌کند؛ سفری از کوچه‌پس‌کوچه‌های محله نظام‌آباد تهران تا خیابان‌های شهر مریوان در کردستان و حتی خیابان‌های وین. این روایت صمیمی و پر از جزئیات انسانی، نه فقط بازتاب زندگی یک فرد، بلکه آینه‌ای است از تحولات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی چند دهه ایران.

درباره کتاب این صدف انگار مروارید ندارد

این اثر در 35 پرده تنظیم شده و هر بخش، مقطعی از زندگی راوی را در بر می‌گیرد. داستان از تولد نویسنده در سال 1337 آغاز می‌شود و به مرور علاقه‌ او به سینما، موسیقی، کار در بازار، و تجربیاتش در سال‌های پیش از انقلاب اسلامی را تصویر می‌سازد. اما نقطه عطف کتاب، ورود ابراهیمی به آموزش و پرورش شهر مریوان در دوران پرآشوب کردستان است. در این دوران، او نه‌تنها در آموزش نسل جوان فعال است، بلکه در مسیر تقویت روحیه مردم و رزمندگان نیز نقش‌آفرینی می‌کند.
یکی از بخش‌های خواندنی کتاب، دعوت از تیم ملی فوتبال ایران در سال 1360 برای برگزاری مسابقه‌ای تدارکاتی در مریوان است؛ اقدامی که به کمک برادرش «ناصر ابراهیمی»، مربی وقت تیم ملی، صورت گرفت و بازتاب گسترده‌ای در میان مردم شهر و نیروهای حاضر در منطقه داشت.
پرده‌های پایانی کتاب اما حال و هوایی دیگر دارند. نویسنده در این بخش‌ها از رنج‌ها و تلاش‌های شبانه‌روزی‌اش برای درمان همسرش سخن می‌گوید؛ تلاشی که سرانجام به مرگ همسر در سال 1365 ختم می‌شود و بار عاطفی سنگینی بر دوش کتاب می‌گذارد. این صفحات، دردناک اما انسانی‌اند و تصویری ملموس از غم و دلدادگی در بستر سال‌هایی پرحادثه به خواننده ارائه می‌دهند.

خواندن کتاب این صدف انگار مروارید ندارد را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این مجموعه کتابی است برای علاقه‌مندان به خاطرات شخصی، روایت‌های اجتماعی از دوران انقلاب و سال‌های نخست پس از آن. کسانی که به تاریخ شفاهی، تحولات فرهنگی مناطق مختلف ایران و سرگذشت معلمان، هنرمندان و فعالان فرهنگی علاقه‌مندند، از خواندن این کتاب لذت خواهند برد. این اثر همچنین برای کسانی که دنبال نگاهی انسانی و بی‌پیرایه به وقایع سیاسی و اجتماعی هستند، پیشنهادی خواندنی و ارزشمند است.

در بخشی از کتاب این صدف انگار مروارید ندارد می‌خوانیم:

می ‌رفتم تا یک طاغوتی تمام ‌عیار بشوم، انقلاب شد!
داشتم یک انقلابی دو آتشه می‌ شدم، انقلاب پیروز شد!
رفتم جرأتم را در کردستان محک بزنم، جنگ شد!
خواستم یک رزمنده تنوری بشوم، سر از اروپا درآوردم!
آمدم طعم یک زندگی عادی را بچشم که ...!!!