کتاب بدن هرگز دروغ نمی‌گوید نوشته آلیس میلر است که امید سهرابی نیک آن را ترجمه کرده است. این به کتاب به تأثیرات پایدار و منفی تربیت خشن در کودکان می‌پردازد. کتاب بدن هرگز دروغ نمی‌گوید را نشر نو منتشر کرده است. بررسی آسیب‌های دوران کودکی و تأثیرات ناگوار و ناتوان‌کننده آن توسط یکی از روان‌شناسان برجسته جهان.

درباره کتاب بدن هرگز دروغ نمی‌گوید

دغدغۀ اصلی کتاب «بدن هرگز دروغ نمی‌گوید»، بررسی تأثیراتی است که انکار هیجان‌های قوی و واقعی بر بدن ما می‌گذارد. چنین انکاری، بیشتر به نام اصول اخلاقی بر ما تحمیل می‌شود. آلیس میلر پس از سال‌ها تحقیق و تجربهٔ عملی در روانکاوی به این باور رسیده است که افرادی که در کودکی آزار دیده‌اند تنها زمانی می‌توانند فرمان چهارم (پدر و مادرت را حرمت بگذار) از ده فرمانی را که از جانب یهوه بر موسی در کوه سینا وحی شد انجام دهند که از احساسات واقعی خود فاصله بگیرند و این احساسات را به‌شدت سرکوب کنند. این افراد نمی‌توانند پدر و مادر خود را دوست داشته باشند و به آنها احترام بگذارند؛ چراکه هنوز ناخودآگاه از آنها می‌ترسند؛ آنها هرچقدر هم که تلاش کنند نمی‌توانند رابطه‌ای راحت و مطمئن با والدین خود برقرار کنند. از این روست که در روابطی که در آینده‌شان به وجود می‌آید نوعی وابستگی بیمارگونه ــ یعنی مخلوطی از ترس و اطاعت از سر وظیفه ــ در کار خواهد بود که نمی‌توان آن را عشق یا دوست‌داشتن نامید، چراکه بدن هرگز دروغ نمی‌گوید!
آلیس میلر در بدن هرگز دروغ نمی‌گوید پرده از چنین سؤتفاهم‌هایی برمی‌دارد؛ سؤتفاهم‌هایی که از قانون‌های روان - زیست‌شناختی نشئت می‌گیرند که مدعاهای اخلاقی مدت‌های مدید آن را پنهان نگه داشته بود.
پیش‌ازاین، آلیس میلر، روانکاو مشهور، پیامدهای دوربرد سوءاستفاده از کودکی بر بدن را بسیار دقیق بررسی کرده بود. میلر در کتاب بدن هرگز دروغ نمی‌گوید با استفاده از تجربیات بیماران خود به همراه داستان‌های سرگذشت غول‌های ادبی مانند ویرجینیا وولف، فرانتس کافکا و مارسل پروست، نشان می‌دهد که چگونه تحقیر، ناتوانی جنسی و عصبانیت کودک، اثر خود را در بزرگسالی نشان می‌دهد. خواه سرطان، سکته مغزی یا سایر بیماری‌های ناتوان‌کننده. به‌طورکلی میلر جامعه را ترغیب می‌کند که اعتقاد خود را به فرمان چهارم جلب کنند و به والدینی که روش‌های فرزندپروری استبدادی آنها منجر به زندگی ناشاد و غالباً ویرانگر شده است، گناهی نابخشودنی مرتکب می‌شوند. در این اثر توانمند، فیلیپ گرون، استاد روتگرز، می‌نویسد: "خوانندگان یاد می‌گیرند چگونه با آموزه‌های مفید آلیس میلر، با آسیب‌های آشکار و پنهان دوران کودکی خود مقابله کنند."

خواندن کتاب بدن هرگز دروغ نمی‌گوید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 این کتاب را به تمام والدین و مشاوران پیشنهاد می‌کنیم

در برشی از کتاب بدن هرگز دروغ نمی‌گوید می‌خوانیم

 پسر جوان که عاشق آزادی بود، در تأثیرپذیرترین سال‌های زندگی‌اش، در اینجا احساس یک زندانی را داشت، زیرا دروازه‌های این مدرسه فقط هنگام پیاده‌روی‌های اجباری و تحت نظارت نگهبان‌های نظامی باز می‌شد. شیلر در طول این هشت سال، به‌ندرت توانست یک روز کامل برای خودش داشته باشد؛ فقط گهگاهی می‌توانست یکی دو ساعت را برای کارهای دلخواهش صرف کند. در آن ایام چیزی به نام تعطیلات شناخته نمی‌شد و کسی از مرخصی گرفتن چیزی نشنیده بود. تمام طول روز تابع قوانین نظامی بود. شاگردان در خوابگاه‌های بسیار بزرگ می‌خوابیدند؛ در تابستان ساعت پنج، و در زمستان ساعت شش بیدار می‌شدند. افسران جزء بر مرتب‌کردن تختخواب‌ها و نظافت شخصی نظارت می‌کردند. سپس شاگردان به صف می‌رفتند به سالن مشق تا حضوروغیاب صبحگاهی انجام گیرد و از آنجا برای صبحانه به سالن غذاخوری می‌رفتند. صبحانه شامل نان و سوپ جو بود. همهٔ کارها از جمله گره کردن دست‌ها برای دعا و نشستن و ترک‌کردن محل، فقط با دستور افسران امکان‌پذیر بود. کلاس‌ها از ساعت هفت صبح تا نیمهٔ روز ادامه داشت. سپس نوبت زنگ نیم‌ساعتی می‌رسید که همیشه برای شیلر جوان توبیخ به همراه داشت، به او لقب "خوک" داده بودند؛ زنگی که به نظافت شخصی اختصاص داشت که به Propreté معروف بود. شاگردان لباس کامل نظامی به تن می‌کردند: روپوش آبیِ کم‌رنگ با سرآستین‌های مشکی، جلیقه و شلوار سه‌ربعی سفید، پوتین، شمشیر باریک و کلاه سه‌گوش با پر زینتی و آویزهای دیگر. دوک (مؤسس این مدرسه) تحمل موی قرمز را نداشت و شیلر مجبور بود با پودر رنگ موهایش را تغییر دهد. او هم مانند دیگر شاگردان، یک دسته موی باریک بلند مصنوعی از پشت سر، و دو طره موی مجعد بر دو شقیقه داشت که با گچ به شقیقه‌ها می‌چسباند. شاگردان پس از پوشیدن این لباس‌ها، ابتدا به‌طرف محل حضوروغیاب نیمروزی رژه می‌رفتند و سپس به غذاخوری وارد می‌شدند. بعد از غذا، ابتدا پیاده‌روی اجباری، سپس مشق نظامی و کلاس‌های درس از ساعت دو تا شش، و در آخر، نظافت شخصی تکرار می‌شد. بقیهٔ روز طبق برنامه‌ای سفت‌وسخت به مطالعهٔ شخصی اختصاص داشت. شاگردان بلافاصله بعد از شام به بستر فرستاده می‌شدند. شیلر جوان تا بیست و یک‌سالگی در بند این روزمرگی بدون تغییر گرفتار بود.