بازداشتگاه صورتی

کتاب "بازداشتگاه صورتی" نوشته آدام آلتر، اثری در حوزه روانشناسی و خودشناسی است که به بررسی تاثیرات محیط و عوامل پنهان بر افکار، احساسات و رفتار انسان می‌پردازد. نویسنده پیش از معرفی نشانه‌های پنهانی زندگی‌تان، به شما یادآوری می‌کند که تمامی نیروهای مرموز و کنترل‌کننده، به سه جهان متفاوت تعلق دارند: یا به دنیای ذهنتان مربوط می‌شوند، یا در جهان اجتماعی معنا پیدا می‌کنند یا به عالم ماده اختصاص دارند. بااین‌اوصاف، مطالب این اثر نیز طی سه بخش کلی بیان شده‌اند و نیروهای وابسته به این جهان‌های سه‌گانه را تشریح می‌کنند. کتاب «بازداشتگاه صورتی» منبعی ارزشمند برای کسانی است که می‌خواهند بفهمند چگونه محیط اطراف و عوامل ناخودآگاه بر تصمیم‌گیری‌ها، احساسات و رفتارهایشان تاثیر می‌گذارد و چگونه می‌توانند این تاثیرات را بهتر مدیریت کنند.

درباره کتاب "بازداشتگاه صورتی"

این کتاب نشان می‌دهد که انتخاب‌ها و تصمیمات ما به طور کامل تحت کنترل اراده ما نیستند و محیط اطراف، رنگ‌ها، فرهنگ، آب و هوا و حتی نام‌ها نقش مهمی در شکل‌دهی به نگرش و رفتار ما دارند. یکی از آزمایش‌های مشهور مطرح شده در کتاب، تاثیر رنگ صورتی است که نشان داده نگاه کردن به رنگ صورتی می‌تواند میزان پرخاشگری و تهاجم را کاهش دهد؛ به طوری که زندانیانی که در اتاق‌های رنگ صورتی نگهداری می‌شوند، خشونت کمتری از خود نشان می‌دهند. این موضوع نمادی است از اینکه چگونه عوامل محیطی به طور ناخودآگاه اما قوی بر رفتار انسان تاثیر می‌گذارند. کتاب در سه بخش اصلی «دنیای درون ما»، «دنیای میان ما» و «دنیای پیرامون ما» تنظیم شده و موضوعاتی چون نام‌ها، برچسب‌ها، رنگ‌ها، مکان‌ها، آب و هوا و فرهنگ را به تفصیل بررسی می‌کند. آدام آلتر با زبانی ساده و مثال‌های آزمایشگاهی متعدد، به خواننده کمک می‌کند تا درک بهتری از نیروهای پنهان و تأثیرگذار بر زندگی روزمره خود پیدا کند.

خواندن کتاب "بازداشتگاه صورتی" را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

کسانی که به خودشناسی و شناخت تأثیرات ناخودآگاه محیط بر رفتار و افکار خود علاقه‌مندند و می‌خواهند بفهمند چگونه عوامل پنهان مانند رنگ‌ها، نام‌ها، فرهنگ و آب و هوا بر زندگی‌شان اثر می‌گذارند. افرادی که می‌خواهند کنترل بهتری بر واکنش‌ها و تصمیمات خود داشته باشند و از تأثیرات محیطی غیرضروری آگاه شوند تا بتوانند آن‌ها را مدیریت کنند. کسانی که در روابط اجتماعی و حرفه‌ای خود به دنبال بهبود مهارت‌های ارتباطی و اثرگذاری مثبت بر دیگران هستند و می‌خواهند بدانند چگونه می‌توانند محیط اطراف را به نفع خود شکل دهند. والدین، مربیان و مدیران که می‌خواهند شناخت بهتری از عوامل مؤثر بر رفتار افراد به ویژه کودکان و نوجوانان داشته باشند و بتوانند محیط‌های مناسب‌تری ایجاد کنند. همچنین، این کتاب برای تمام بزرگسالان بالای 17 سال که به دنبال درک عمیق‌تر از نیروهای پنهان در زندگی روزمره و استفاده هوشمندانه از آن‌ها هستند، بسیار مناسب است. به طور کلی، «بازداشتگاه صورتی» کتابی است که به شما کمک می‌کند تأثیرات محیطی و ناخودآگاه را بشناسید، آن‌ها را مدیریت کنید و در نتیجه زندگی و روابط خود را بهبود ببخشید.

در بخشی از کتاب "بازداشتگاه صورتی" می‌خوانیم

در بهار 1964، چهار سال پیش از نمایش جین الیوت، دو روان‌شناس آزمایش جالبی را در مدرسه‌ای در سانفرانسیسکو اجرا کردند. پژوهش مزبور زاییده‌ی ذهن رابرت روزِنتال و لنور جاکوبسن بود. آن‌ها دست به این آزمایش زدند تا نشان دهند که موفقیت در پیشرفت تحصیلی چیزی بیش از هوش خام و دوازده سال تحصیل است. در این تجربه، دانش‌آموزان وارد مدرسه‌ای در سانفرانسیسکوی جنوبی شدند. روزنتال و جاکوبسن جزئیات این بررسی را از معلمان، دانش‌آموزان و والدین پوشیده نگاه داشتند و در عوض به معلمان گفتند هدف از طراحی این آزمون آن است که تعیین کنند کدام‌یک از دانش‌آموزان در سال آینده پیشرفت خواهند کرد -آن‌ها این گروه از دانش‌آموزان را «شکفته‌های تحصیلی» نامیدند. در واقع این آزمون تست هوشی بود که هیچ ربطی به شکوفایی تحصیلی نداشت. مثل هر آزمون هوش دیگر، برخی از دانش‌آموزان نمره‌ی بالا، برخی نمره‌ی پایین و بعضی دیگر نمراتی در سطح عادی گرفتند. مرحله‌ی بعدی آزمایش هم درخشان بود و هم بحث‌برانگیز. دو روان‌شناس مزبور نمرات دانش‌آموزان در این تست را ثبت کرده و سپس نمونه‌ای از دانش‌آموزان را، که به‌طور تصادفی انتخاب شده بودند، به‌عنوان «شکفته‌های تحصیلی» برچسب زدند. عملکرد شکفته‌ها هیچ تفاوتی با عملکرد بقیه‌ی دانش‌آموزان نداشت -هر دو گروه میانگین هوش‌بهر یکسانی داشتند. بااین‌حال به معلم‌ها گفته شد که پیش‌بینی می‌شود شکفته‌ها در سال آینده ظرف مدت کوتاهی پیشرفتِ ذهنی کنند. بهار سپری شد، تابستان آمد و بچه‌ها و معلمان به تعطیلات رفتند. وقتی سال تحصیلی جدید در پاییز 1964 آغاز شد، معلم‌ها با گروه جدیدی از بچه‌ها، که کلاس را پرکرده بودند، مواجه شدند. معلمان شناخت کمی نسبت به دانش‌آموزان داشتند جز آنکه می‌دانستند سه ماه قبل برخی از آن‌ها به‌عنوان شکفته شناخته شده‌اند. شکفته‌ها تصادفاً انتخاب شده بودند، در نتیجه عملکردشان طی سال تحصیلی 65-1964 نمی‌توانسته با سایر دانش‌آموزان متفاوت بوده باشد. دانش‌آموزان یک ‌سالِ تحصیلی دیگر را هم به پایان رساندند و، درست پیش از آنکه سال به آخر برسد، روزنتال و جاکوبسن دومرتبه از بچه‌ها تست هوش گرفتند تا معلوم شود که نمرات آن‌ها نسبت به سال قبل تغییری کرده است یا نه. نتایج جالب بود. بهره‌ی هوشی دانش‌آموزانی که به‌عنوان شکفته برچسب خورده بودند 10 الی 15 نمره از همتایانشان پیشی گرفته بود. چهار نفر از هر پنج دانش‌آموز شکفته دستِ‌کم پیشرفتی 10 نمره‌ای داشتند، اما فقط نیمی از دانش‌آموزان دیگر (غیرشکفته) نتایجشان به اندازه‌ی 10 نمره یا بیشتر بهتر شده بود.