کتاب خاطرات علی امینی انقلاب اسلامی ایران به مثابه پدیدهای بدیع و بیسابقه در تاریخ چند هزارساله کشور از چنان عمق و گسترهای برخوردار است که به رغم پژوهشهای گسترده و درازدامنی که تاکنون در این زمینه انجام شده است همچنان و هنوز گوشههای مغفول و زوایای پنهان بسیاری داردکه نیازمند مساعی دانشوران و پژوهشگران کوشا و بافراست است. تردیدی نیست که در این راستا گردآوری و تدوین اسناد و آثار بازمانده از کارگزاران رسمی عرصه سیاست عصر پهلوی از اهمیت و اولویت ویژهای برخوردار است که میتواند سهمی تعیینکننده در روشن شدن زوایای تاریک تاریخ انقلاب داشته باشد. از این جهت کوشش یعقوب توکلی در زمینه گردآوری و انتشار خاطرات علی امینی، اقدامی بنیادین در راستای به دست دادن متنی بیواسطه و دست اول از یکی از مهرههای سیاسی اثرگذار عصر پهلوی است. کتاب«خاطرات علی امینی» علاوه بر استفاده مخاطبان عام میتواند به عنوان یکی از منابع پژوهشی ارزشمند مورد استفاده محققان قرار بگیرد. از آنجا که امینی در سرتاسر خاطرات خودش ـ که آنها را کمی پیش از مرگش برای روزنامه کیهان لندن به نگارش در آورده است ـ طوری از خودش حرف میزند که گویی هرگز اشتباهی مرتکب نشده و خطایی نکرده است، ضرورت بازخوانی نقادانه این خاطرات دو چندان میشود. قسمتی از کتاب:بعد از حدود سه سال خانهنشینی که پس از عزل از سفارت در آمریکا پیش آمد، در نیمه اردیبهشت ماه1340 نخستوزیر شدم. این کار در نظر خودم قدری زودرس بود. برنامهریزی کرده بودم با وضعی که در سیاست پیش آمده بود وارد مبارزه انتخاباتی شوم و به عنوان نماینده تهران به مجلس بروم؛ در مجلس فرصتی داشتم تا افکار عمومی را آماده کنم اما چنین پیشآمد نکرد و به اصطلاح معروف: فرزند هفت ماهه به دنیا آمد.صفحه 111