این کتاب یک سفر عمیق و انسانی به دل تاریکی‌های جنگ و محاصره است. این اثر، روایت واقعی و مستند زنی است که در محاصره سه ساله الفوعه سوریه زندگی می‌کند و با قلمی پر احساس، لحظات تلخ و شیرین زندگی در شرایطی غیرقابل تصور را به تصویر می‌کشد. ین کتاب نه تنها داستانی از انتظار مرگ و گرسنگی است، بلکه نوری است بر تاریخ مظلومیت شیعه و زندگی روزمره مردمی که در شرایطی سخت و طاقت‌فرسا به سر می‌برند.  خانم لیلی علام الدین اسود، معلمی از الفوعه، با دو دختر و همسرش، در این روزنوشت‌ها، جزئیات زندگی در محاصره را به تصویر می‌کشد و احساسات عمیق خود را از ترس، امید و مقاومت به اشتراک می‌گذارد.

خواندن کتاب پانصد صندلی خالی را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

اگر به دنبال تجربه‌ای عمیق و متفاوت هستید که شما را با واقعیت‌های تلخ و در عین حال انسانی جنگ آشنا کند، «پانصد صندلی خالی» انتخابی بی‌نظیر است. این کتاب به شما اجازه می‌دهد تا از نزدیک با زندگی افرادی آشنا شوید که در سایه مرگ و گرسنگی، همچنان به امید و زندگی ادامه می‌دهند. این اثر، نه تنها یک روایت از محاصره، بلکه یک درس از مقاومت و امید است. برای علاقه‌مندان به تاریخ، ادبیات و داستان‌های انسانی، «پانصد صندلی خالی» یک تجربه فراموش‌نشدنی خواهد بود. بی‌تردید، این کتاب شما را به تفکر و تأمل در مورد زندگی و انسانیت وادار خواهد کرد.

در بخشی از کتاب پانصد صندلی خالی می‌خوانیم:

«همه از خانه ها وحشت زده بیرون زدیم. همه از همسایه ها سوال می پرسیدیم چه خبر شده؟ از ادلب چه خبر؟ بعد فهمیدیم ارتش تا مرکز استان ادلب عقب نشینی کرده. نیروهای امنیتی هم تا شهر مسطومه عقب کشیده اند و چند روز بعد تا اریحا عقب می رفتند و عقب تر و نا امیدی به جان ما چنگ می انداخت. باز هم عقب تر. دست آخر تا جورین هم ارتش عقب نشینی کرد. حالا ما مانده بودیم و ما. بین وحشت و ناباوری. گوشه خانه هایمان کز کرده بودیم. تنها ... در روستایی که حالا به محاصره افتاده بود. بدون برق .. بدون تلفن .. حالا یک تماس تلفنی سخت تر از این حرف ها شده بود. ما در خانه هایمان زندانی شدیم. در روستای خودمان. روزهای اول باورمان نمی شد. خیلی امیدوار بودیم. بعد کم کم رنگ از روی امیدمان. مدام میگفتیم فردا ارتش بر می گرده برنگشت. فقط دورتر و دورتر می شد. مدام عقب تر می رفت. اولین روزی که هواپیما آمد و نان ریخت برای ما همه باور کردیم که واقعا به محاصره افتاده ایم. محاصره ای که هیچ کس جز خدا نمی داند ... دقیقا کی به آخر می رسد...»