برخی از پژوهشگران در آشپزی سه مکتب مادر را پیشنهاد کرده اند: ایرانی، چینی و رومی. آشپزی ایرانی به معنای یک هنر ظریف، مانند فرش ایرانی، اساسا هنری است توده ای، که در خانه های مردم ساده یا حتی فقیر و به دست زنان و دختران شهرها و روستاهای این سرزمین پرورانده شده است. مکتب ایرانی، به جز تفاوت در مکتب غذایی، در شیوۀ پخت و آداب سفره هم ممتاز است و در این هر سه مورد منابع و کتاب های فراوان از قرن ها پیش موجود است. آشپزی دورۀ صفوی دربرگیرندۀ دو رساله درباب آشپزی از عصر صفویه است: کتاب اوّل به نام «کارنامه» تألیف حاجی محمدعلی باورچی بغدادی است که آشپز یکی از بزرگان روزگار خود بوده و این اثر را در سال 927 ق. هنگام سفر به اردبیل نگاشته است، و کتاب دوم «مادّة الحیوه» نام دارد که تألیف نورالله آشپز است و حدودا 76 سال پس از رسالۀ اول نوشته شده و شامل مطالبی دربارۀ طبخ غذاها و معرفی انواع خوراکی های آن دوره است. مصحّح بزرگ کتاب، ایرج افشار، در مقدمۀ این اثر کتاب شناسی جامعی از متون قدیم آشپزی ارائه کرده است.