کتاب جام جهانی در جوادیه - رمان نوجوان موضوع جام جهانی فوتبال از آن سوژه های جالب و قابل توجه است که بسیاری از نویسندگان به ویژه آنهایی که برای گروه سنی نوجوانان می نویسند را وسوسه می کند تا در این زمینه خاص و مورد علاقه اکثر نوجوانان هم طبع آزمایی و داستان سرایی کنند. یکی از این نویسندگان، داوود امیریان، داستان نویس معاصر کشورمان است که اکثر داستان های که تا به حال نوشته و منتشر شده برای گروه سنی نوجوانان است. از جمله، رمان«جام جهانی در جوادیه» که از زمان انتشار تا به حال بارها تجدید چاپ شده و یکی از رمان های مورد علاقه نوجوانان در سال های اخیر بوده و هست. موضوع این رمان، برگزاری یک مسابقه فوتبال در گروه نوجوانان، آن هم در یکی از محله های جنوبی شهر تهران(جوادیه) است. سیاوش، شخصیت محوری داستان، نوجوان پر شور و حالی است که به واسطه ارتباط با پسر سفیر کشور کانادا، پای چند تیم خارجی نوجوانان را به مسابقه جام دوستی در محله خودشان باز می کند و حوادث بعدی رمان بیشتر درباره حضور تیم نوجوانان کشور افغانستان در این جام محلی و جهانی است. حوادثی که برای تیم نوجوانان افغانستان به وجود می آید، باعث بروز احساسات و عواطف انسانی در بین اعضای سایر تیم های شرکت کننده می شود. حتی در مرحله فینال مسابقات تیم نوجوانان برزیل به عمد بازی را به نوجوانان فوتبالیست افغانی واگذار می کنند. طرح اصلی داستان با فکر راه اندازی مسابقه ای بین نوجوانان کشورهای مختلف در محله نوبهار جوادیه شروع و با دریافت جام توسط تیم نوجوانان کشور افغانستان در پایان مسابقات به سرانجام می رسد. شیوه روایت داستان هم نشان می دهد نویسنده سعی کرده روایت خطی داشته باشد و از پیچیدگی های روایی در قصه خبری نیست. در ابتدای داستان محل برگزاری مسابقه زمین خالی و خاکی محله است که در ابتدای داستان این گونه توصیف می شود:« گود علی بلبل تا چند سال قبل، شامل چند کوچه سرازیری بود با خانه های قدیمی. شهرداری خانه ها را خرید و کوبید. چون قرار بود پل در حال ساخت از بالای آنجا بگذرد. بعد نوجوان های محل، کف آنجا را از سنگ و آجر و آهن پاره ها پاک کردند و آنجا شد زمین فوتبال.» (ص 7) البته بچه های محل بعد از اینکه این زمین خاکی را برای برگزاری مسابقه انتخاب می کنند، نام آن را تغییر داده و عنوان«زمین آزادی» را برای آن بر می گزینند، اما سرانجام در ادامه فعالیت بچه ها، سالن نسبتاً مجهز محله(شهید آوینی) هم در اختیار بچه های محل قرار می گیرد. رمان جام جهانی در جوادیه طرح مضمون محور دارد و ماجراهای به هم پیوسته آن را برای مخاطبان نوجوان خواندنی تر کرده است. شخصیت سیاوش به عنوان کاراکتور محوری قصه، همان تیپ آشنای اکثر داستان های نوجوانانه در ادبیات داستانی معاصر ایران است؛ پسر نوجوان زرنگ و درسخوان که در محله جزو شاگرد اول ها محسوب می شود و حتی در درس زبان چنان رشد کرده و موفق است که به فرزند سفیر یک کشور خارجی(کانادا) زبان درس می دهد. پدر و مادر ندارد و با مادر بزرگ خود(اکرم خانم- عزیز) در یکی از محله های پایین شهر زندگی می کند. او به هنگام تمرین و پیش از برگزاری مسابقه با بیماری قلبی خود هم مواجه می شود که این موضوع مانع تلاش او برای برگزاری کامل بازی ها نمی شود.« سیاوش تصویر خودش را دید که گل زده و بچه ها بغلش کرده و گریه می کنند. سیاوش مبهوت و غرق در شوری وصف ناپذیر به صفحه تلویزیون خیره مانده بود. صدای گزارشگر روی تصاویر فوتبال شنیده می شد:«نوجوانان ایرانی بسیار خوب بازی کردند. یکی از آنها سیاوش یحیوی است. نوجوانی که در هر بازی گل های سرنوشت سازی زده. اما در آخرین بازی ناگهان حالش خراب شد.» بعد تصاویری پخش شد که سیاوش ناگهان دست بر قلب گذاشته و روی زمین می افتد. اکرم خانم به صورت زد. سیاوش خواست کانال تلویزیون را عوض کند، اما دیر شده بود. اکرم خانم گریه گریه گفت:« بیا اینجا ببینم، پسرم.» (ص 178) از ویژگی های اصلی داستان های داوود امیریان که رگه های طنز در آثارش است، در این رمان خبر چندانی نیست. ویژگی اصلی این داستان، برآورده شدن تخیلات نوجوانانه آن هم در یک مقطع خاص است. فضای داستان واقع گرایانه است، هر چند که با خیال های دوران نوجوانی در هم آمیخته است. به عبارت دیگر، طرح داستان در عین خیالی بودن، امکان وقوع دارد. بسیاری از وقایع که درموقعیت و شرایط واقعی امکان وقوع شان تقریباً غیر ممکن است، در داستان جام جهانی در جوادیه امکان پذیر و ممکن می شود که البته این موضوع یکی از جذابیت های دنیای داستان است که در آن معمولا غیر ممکن ها ممکن می شود.