« دویدن تا مردی که جلوتر است»  روایت جداگانه از دو قصه عاشقانه است که در دو زمان مختلف روی می­ دهد. قصه اصلی این کتاب حکایت دو دلداده به نام «تهیان» و «سلما» است که در روزگار پیشین زمانی که مسلمانان بر سر دو راهی انتخاب رستگاری ایستاده بودند، به همدیگر دل بسته بودند. جدال عشق و حقیقت همیشه وجود دارد آیا می توان بین عشق و حقیقت، حقیقت را فدا کرد؟

اگر حقیقت خود عشق باشد و عشق جلوه ­ای از آن، پس همه چیز یک چیز است، انتخاب مفهومی ندارد.

همیشه از دل جدال بین عشق و حقیقت مسیری روشن ظاهر می ­شود. این کتاب ثابت می­ کند دوست داشتن به مباحث اعتقادی عمق می­ بخشد، تعصب را دور می­ک ند و تلاش افراد به سمت فهمیدن پیش می­ رود تا مقابله و مخالفت. محبت بهترین سامانه ارتباطی دو اندیشه است. نرم افزاری که درستی را بهتر نشان می ­دهد. داستان موازی و غیر اصلی این کتاب نیز ثابت می­ کند که اعتقادات چقدر عشق را به خطر می ­اندازد و همیشه این باور صحیح اعتقادی است که  میانجی رسیدن عشاق به یکدیگر است.

«تیهان» و «سلما» یا « علیرضا و مینا» نماینده ­ای از دو نسل با یک تاریخ هستند که سایه اندیشه و باورهای اعتقادی آنان را به سمت جدایی می­ کشاند و فقط زبان روشن اعتقاد صحیح نجات دهنده است.

«سید محمد سادات اخوی» نویسنده این کتاب به عنوان یک اثر دینی و تاریخی توانسته است به خوبی ضمن امانت داری تاریخی، نابسامانی­ های تاریخ را با نخ داستان به صورت پیوسته نمایش داده و ذهن مخاطب را با خود همراه کند.

« مرد به سوی تیهان خیز بر می ­دارد… آرام و سنگین… چنان که تیهان، منتظر سخنی برخاسته از تهدید می شود. مرد می­گوید:

شمشیر علی، آلوده به خوان عزیزان من است…

نمی­ خواهم کسی همسر برادرزاده ­ام  باشد که ارادتمند علی است… ارادتمند صاحب شمشیری که غرق خون بزرگان و جوانان قریش و قبیله­ های دیگر حجاز است…اگرچه بگویی به امر محمد بوده است…»