صحیفه سجادیه، علی بن حسین (ع)، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، سروش (انتشارات صدا و سیما)، چاپ هشتم، 1391. صحیفة سجّادیه مجموعه ای از ادعیه و مناجات های امام چهارم، علی بن حسین زین العابدین(ع) است که مشتمل بر 54 نیایش و دارای مضامین اعتقادی، فضیلت های اخلاقی، سنت های الهی، شرافت های انسانی، مساول اجتماعی، فرهنگی و ... است. صحیفه سجادیه که به "زبور آل محمد و انجیل اهل البیت" نیز معروف است رازها و نجواهای کسی است که او را سرور ساجدان و پیشوای مشتاقان و زیور عابدان خوانده اند. چون در صحیفه سجادیه برای مسائل گوناگون و نیازهای مختلف انسان دعایی آمده است به آن صحیفه کامله و کبیره نیز می گویند که به همه ابعاد انسانی پرداخته است و راوی آن نجم الدّین بهاءالشرف علوی است. نخستین راویان صحیفه نیز فرزندان امام سجّاد (ع) یعنی محمد بن علی و زید بن علی بوده اند. امام محمدباقر(ع) این ودیعت را به فرزند خود امام جعفر صادق(ع) سپرده اند و زید بن علی آن را به فرزند خود یحیی بن زید داده است. متوکل بن هارون کسی است که با یحیی بن زید دیدار کرده و یحیی چون پیشگویی شهادت خود راشنیده صحیفه ای را که در نزد او بوده به متوکل داده است تا به مدینه ببرد.