نسیم سحر

پیامبر اکرم (صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله) در روزهای پایانی حیات پربرکتشان، تمسّک به دو امانت گران سنگ و گران‌ قیمت - یعنی قرآن کریم و عترت- را شرط رهایی امت اسلامی از گمراهی دانستند. آنها که این پیام را به گوش جان شنیدند، ملازم آستان کتاب خدا و عترت رسول خدا (علیهم‌ السلام) شدند. به تدریج احادیث امامان معصوم (علیهم‌ السلام) گردآوری شد. گونه‌های مختلفی برای جمع‌آوری روایات وجود داشت. یکی از این شیوه‌ ها تدوین کتب «نوادر» بود. نوادر جمع نادره به معنای کمیاب است و در اصطلاح علمای علم حدیث به مجموعه‌ی روایاتی گویند که تحت یک باب و موضوع خاص قرار نمی گیرند. نوادرنویسی، شیوه‌ی غالب تدوین حدیث تا پایان قرن دوم هجری بوده است.

یکی از این کتابها که قرنها است مورد استفاده است، کتاب نوادر راوندی است. «مؤلف این کتاب شریف، سید ابو الرضا ضیاء الدین، فضل الله بن علی بن عبید الله حسینی راوندی از علمای نام‌آور و از مشایخ بزرگ شیعه در قرن ششم هجری است. او در یکی از شهرهای اطراف کاشان به نام راوند و در خانوادهای علاقه‌مند به خاندان عصمت (علیهم‌ السلام) به دنیا آمد. سید فضل الله راوندی شخصیتی فاضل و دانشمند، عالمی بزرگوار و رئیس مذهب و از برجسته‌ترین علمای دوران خود به شمار می‌رفت. او شخصیتی ادیب و شاعری توانا بود که دیوان شعری نیز از او به یادگار مانده است. او از مشایخ ابن شهر آشوب و منتجب الدین بن بابویه و شیخ محمد بن حسن طوسی، پدر خواجه نصیر الدین طوسی و اکثر علمای بزرگ دوران خود بوده است. نام وی پیوسته در کتابهای تراجم و علم رجال با احترام یاد می‌شود و شخصیت ایشان مورد احترام علمای شیعه است. او در حدود سال 570 هجری دیده از دنیا فروبست»