انقلاب اسلامی به عنوان بزرگ ترین و عمیق ترین انقلاب ارزشی و فکری، ریشه ای دیرین در باورها و اعتقادات دینی ملت مسلمان ایران دارد. این انقلاب فراگیر، با عبور از سال های خودسازی در سال 1356 در معرض یک جهش بزرگ قرار گرفت. جرقه ی 17 دی 1356 که با هتاکی و بی احترامی آشکار رژیم شاه علیه مرجعیت شیعه و شخص امام خمینی اتفاق افتاد، در شهر مقدس قم به یک انفجار تبدیل شد. قیام 19 دی قم سرآغاز یک حضور جدّی و مؤثر برای گسترده تر شدن هرچه بیشتر ابعاد این نهضت بود. قیام 29 بهمن تبریز و سپس مجالس بزرگداشت پی درپی در چهلم شهدا، نهضت را به انقلاب تبدیل کرد.

انقلاب اسلامی در تابستان 1357 وارد مرحله ی جدیدی شد که به اعلام حکومت نظامی در شهرهای بزرگ کشور منجر گردید. دست به دست شدن قدرت و تغییر دولت ها به منظور مهار انقلاب، نه تنها نتیجه بخش نبود، بلکه با عزم پولادین امام خمینی و ملت برای ساقط کردن رژیم همراه شد. تظاهرات شورانگیز تاسوعا و عاشورا برای همیشه خط بطلانی بر حاکمیت رژیم پهلوی کشید و با رفتن ازهاری، ترفندهای بی محتوای شاپور بختیار به عنوان آخرین نخست وزیر رژیم شاهنشاهی، فقط عرصه را بر خود او و وفاداران انگشت شمارش تنگ کرد. پس از فرار شاه در 26 دی 1357 ، امام خمینی در 12 بهمن وارد ایران شد و در 15 بهمن، دستور تشکیل دولت موقت انقلابی را داد تا عملاً سرنگونی رژیم سلطنتی را اعلام نماید. با آغاز درگیری های 19 بهمن و سقوط پادگان ها و مراکز نظامی، رژیم شاهنشاهی در 22 بهمن 1357 سقوط کرد و فصل نوینی در تاریخ ایران گشوده شد.