محمدرضا آریان­فر چه در مقام نویسنده و چه در مقام نمایشنامه­نویس، از یک ویژگی بارز در نگارش متن­هایش بهره می­برد که آن چیزی جز به تصویر کشیدن روایت­های عاشقانه نیست. او سعی دارد در متن­های خود به انحاء و شیوه­های گوناگون تصاویری از پیوند و دوستی و عشق را به تصویر بکشد؛ خواه این در خلال روایتی از یک داستان تاریخی و با ادبیات و بیان تاریخی باشد و خواه در روایت داستانی امروزین و با استفاده از ساختار زیستی در جامعه شهری و انسان گذشته از تاریخ. مجموعه نمایشنامه «مکث روی ریشتر هفتم» نیز بر پایه همین تفکر و نگاه، شامل تازه­ترین نمایشنامه­هایی است که آرایان­فر پس از انتشار آخرین رمان خود با عنوان بانوی مه آنها را منتشر کرده است. در نمایشنامه نخست از این مجموعه با عنوان «ابریشم و آتش» آریان­فر به بهره­گیری از زبانی باستانی و دستمایه­های داستانی و ساختارهای روایتی کهن، روایتی عاشقانه را در بستر داستانی کهن روایت می­کند که حتی خوانش آن نیز به دور از فضاسازی نمایشی لذت­بخش است.