ساز شناسی

«ساز» به طور کلی واژه ای فارسی و ترکی است به معنای «آلت موسیقی». نیز نام خانواده ای از لوت های دسته بلند است که در ایران و قفقاز و اروپای جنوب شرقی و آسیای صغیر یافت می شوند. سازها اغلب دستگاه تشدیدگر گلابی شکلی دارند که از چوبِ یک تکّه تراشیده شده یا از چند باریکۀ چوب به هم پیوسته ساخته می شوند. دستۀ ساز راست و مستقیم است و تعداد متغیری دستان روی آن بسته شده است که قابلیت جابه جا شدن نیز دارند. امّا سازها را به چند دسته تقسیم می کنند: سازهای ایدیوفون که خودبه خود ایجاد صوت می کنند؛ سازهای ممبرانوفون که صوت در آن ها بر اثر زخمه زدن، مالش دادن، یا دمیدن در پوست حیوان یا کاغذ یا بادکنک حاصل می شود؛ سازهای آئروفون (سازهای بادی چوبی و برنجی و کلاویه دار و هارمونیکا)؛ و سازهای کوردوفون که در آن ها وسیلۀ اصلی ایجاد صدا سیم است. کتاب حاضر به طور علمی و با جزئیات آموزشی به این دسته بندی ها پرداخته است و مخاطب را در مجموع با سازهای دنیا آشنا می سازد.