در قسمتی از مقدمه کتاب می خوانیم :

انسان به عنوان تنها موجود زنده برخوردار از قوه نطق یا ناطقه( از نخواسته باشیم از تعبیر ارسطویی حیوان ناطق استفاده کنیم)، زبان پیچیده ای دارد. فارسی، عربی، ترکی، آلمانی، انگلیسی، فرانسه، اسپانیایی و … نمودهای خارجی آنند.

این زبان که فکر، اندیشه و تحلیل ذهن با آن صورت می گیرد فعالیت خود را در مبحث زبانی، وام دارد مفاهیم است و واژگان نیز اصلی ترین ابرازی اند که در خدمت زبان به عنوان قوه تفکر و تحلیل قرار می گیرند.

در این جاست که اهمیت واژه سازی نمود بیشتری می یابد و مترجمان نیز با ترجمه های خود، در این راستا و در کنار دیگران، نقش پررنگ تری در همگرایی های زبانی بر عهده می گیرند. به تعبیر آنتوان برمن، صحبت از ترجمه طیف گسترده ای است که از یک سو، آثار نویسندگان مختلف، حیات، مقصد و ماهیت این آثار، چگونگی عملکردشان در روشن ساختن راه پیش روی ما را در بر می گیرد.

از طرفی ترجمه در تمامی دوره ها و نقاط کره زمین، بنا به ضرورت ارتباط میان گروه های انسانی با زبانهای متعدد و متنوع وجود داشته است. ولی از عمر مطالعات ترجمه در قالب رشته ای مشخص و مستقل تحت عنوان ترجمه شناسی چندان نمی گذرد. واژه ترجمه شناسی برای نخستین بار در سال 1973 توسط برایان هریس کانادایی به کار گرفته شد.

در واقع کانادا کشوری است دو زبانه با تجربه ای طولانی هم از نظر کاربرد ترجمه و هم از جنبه نظریه های مربوطه.در تائید این ادعا کافی است به وینه و داربلنه  اشاره کنیم.