وارثان

کتاب «وارثان» نوشته جوزف کنراد، یکی از آثار برجسته ادبیات اوایل قرن بیستم است که به صورت رمانی با تمی تا حدی علمی-تخیلی و اجتماعی نوشته شده است. این کتاب با نگاهی عمیق به تحولات ذهنی جامعه و گذار از ارزش‌های سنتی به جامعۀ سودجو و مادی‌گرا، تصویری پیشگویانه از فساد و تباهی اشرافیت انگلیسی ارائه می‌دهد. داستان با فضایی پر از رمز و راز آغاز می‌شود؛ مرد نویسنده‌ای که ناملایمات زیادی را تجربه کرده، با زنی جذاب و مرموز روبرو می‌شود که خود را یکی از «وارثان زمین» معرفی می‌کند و وعده دیدار دوباره را می‌دهد. این اثر با ریتمی تند و جملاتی پرفشار خواننده را به دنیایی متفاوت از تحولات اجتماعی و فکری آن دوره می‌برد و با استعاره‌هایی مثل «بعد چهارم» به مفاهیم پیچیده اجتماعی و روانی اشاره دارد.

درباره کتاب «وارثان»

«وارثان» در سال 1901 منتشر شد و از این لحاظ یکی از آثار اولیه و تاثیرگذار در ژانر رمان علمی - تخیلی و اجتماعی محسوب می‌شود. داستان، روایت صورت گرفته از زبان مرد نویسنده‌ای است که در تقابل با زنی مرموز قرار می‌گیرد؛ زنی که از دنیایی دیگر و گذار اجتماعی می‌گوید، گذار از نسلی معتقد به ارزش‌های قدیمی به نسلی پیشرو و متفاوت. پس‌زمینه رمان، نقدی بر فساد، تباهی و تغییرات اجتماعی است که در پیش از جنگ جهانی اول آغاز شده و به طور تلویحی تاثیرات عمیقی بر جامعه انگلیسی گذاشته است. این کتاب سرشار از استعاره‌ها و سمبولیسم است که خواننده را به تامل درباره گذارهای اجتماعی و ذهنی مختلف دعوت می‌کند. هر دو نویسنده، هر یک به گونه‌ای متمایز در ادبیات انگلیسی معاصر شناخته می‌شوند و همکاری آنها در نوشتن این رمان باعث شکل‌گیری اثری منحصر‌به‌فرد شده است. «وارثان» علاوه بر ساختار داستانی جذاب، مطالعات روانشناختی و اجتماعی برجسته‌ای درباره تغییر نسل‌ها و ارزش‌ها ارائه می‌دهد. زبان اثر پر از جملات کوتاه و در عین حال پرمغز است که هیجانی یکنواخت و پایدار در سراسر متن ایجاد می‌کند.

خواندن کتاب «وارثان» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به ادبیات کلاسیک و رمان‌های اجتماعی-فلسفی، دوستداران داستان‌های علمی-تخیلی با رگه‌های روانشناختی و فلسفی، کسانی که می‌خواهند با یکی از آثار تاثیرگذار و کمتر شناخته شده جوزف کنراد آشنا شوند، مطالعات‌طلبان تغییرات فرهنگی و اجتماعی در تاریخ ادبیات و جامعه‌شناسی ادبیات و مخاطبانی که به دنبال متنی با زبان هنری و مفهومی عمیق و تحلیلی هستند.

در بخشی از کتاب «وارثان» می‌خوانیم

آن روز‌ها، در مورد زندگی و حرفهام زیاد خیال پردازی می‌کردم. خیال پردازی که دو پیامدش یعنی انزوا و تفکر به دو عادت همیشگی ذهنی‌ام تبدیل شده بودند. من نویسنده آرمان‌های والا- والاترین - بودم. خودم را از کل جهان دور کرده بودم؛ گوشه نشینی و تنهایی را برگزیده بودم. در ناحیه‌ای روستایی دور از شهر پنهان شده بودم، همانند تارکان دنیا زندگی می‌کردم، و تنها‌امیدی که داشتم، این بود که روزی کاری بزرگ انجام دهم؛ بزرگی و شکوهمندی را روی کاغذ حک کنم. ناگهان افکارم را خواند و گفت: «نویسنده‌ای» از او پرسیدم چگونه به حرفه‌ام پی برد؟ آیا تاحالا از نوشته‌هایم چیزی را خوانده بود؟ اما خیر. پاسخ بسنده‌ای در کار نبود. باز پرسید: «نویسنده مشهوری هستی؟ » جواب دادم: «افسوس! تا حالا باید فهمیده باشی. » دوست داری خیلی مشهور باشی؟ همه ما نویسنده‌ها عاشق شهرت و نام هستیم، البته‌یه قشری هم از ما هستن که از بقیه خرده می‌گیرن و به اهداف والاتری در زندگی میاندیشن.