شوالیه‌های صلیبی یک فرقه نظامی و با گرایشات شدید مذهبی بود که در پایان اولین جنگ صلیبی (1099-1095) به منظور محافظت از زائران مسیحی در سفرشان به سوی « سرزمین مقدس» تشکیل شد. افردای که به این فرقه می‌پیوستند عموما از طبقات فرودست جوامع مسیحی بوده، زندگی بسیار محقرانه‌ای داشته و اعتقادات و تعصبات مذهبی و گرایشات ضداسلامی، انگیزه اصلی آنها بود. جهان مسیحیت در آن سال‌ها به شدت از رشد و گسترش جهان اسلام در هراس بود. این شوالیه ها از جو موجود علیه مسلمانان استفاده کرده و این گونه تبلیغ می‌کردند که: "اگر هر مردی با نیت خالص و نه به قصد رسیدن به پول یا شهرت، برای آزادسازی کلیسای خدا در اورشلیم راه افتد، سفر او به منزله بخشودگی تمامی گناهانش خواهد بود." بدین ترتیب زیارت‌ها از حالت عادی خارج و شکل زیارت جهادی بخود گرفت.
از آ‌نجایی که در اواخر دوره رنسانس، اروپاییان بدنه اصلی حکمت و آئین مصریان را به عنوان «طلیعه‌‌دار» خود پذیرفته و آن را جایگزین تفکرات ناقص کلیسا کرده بودند، بنابراین بذر احیای مجدد تفکرات و آیین‌های پررمز و راز مصر باستان در عصر روشنگری کاشته شد و کنجکاوی نسبت به این آئین ها و اسطوره‌های نمادین باستانی مصر افزایش یافت.
فراماسونری نیز برای عقب نماندن از این قافله، در اقتباس از تمدن مصر باستان و در جهت هرچه بیشتر ریشه‌دار نشان دادن اندیشه‌های خود بهره فراوان برده و آنها را با تفکرات جدید خود در هم آمیختند. تمایل ماسون‌ها به مخفی نگه داشتن و پر رمز و رازکردن آئین ها و تفکرات خودشان دلیل دیگری بر گرایش آنها به مصرباستان بود.
احساسات ضدماسونی در اوایل قرن هجدهم، محدود به ایالات متحده نبود و در اروپا نیز به همان شدت و شاید هم شدیدتر جریان داشت. کلیسای کاتولیک در سال 1738 و از وقتی که پاپ کلمنت دوازدهم آن را رسماً محکوم کرد، علناً رو در روی فراماسونری ایستاد. در سال 1825 پاپ‌ لئو دوازدهم این محکومیت را تکرار کرد و در سال 1884 نیز پاپ لئو سیزدهم خطاب به کاتولیک‌های سراسر دنیا چنین گفت: «از تلاش برای دفع این آفت بزرگ دست نکشید».