کتاب ای‍ران‌ و رژی‍م‌ ص‍ه‍ی‍ون‍ی‍س‍ت‍ی‌ از ه‍م‍ک‍اری‌ ت‍ا م‍ن‍ازع‍ه‌ نگارنده در کتاب حاضر، در پی بررسی همه‌جانبه مناسبات ایران ـ در دوره قبل و بعد از انقلاب اسلامی ـ با اسرائیل در فاصله سال‌های 1327 (تشکیل رژیم صهیونیستی) تا سال 1381 است؛ تا از این رهگذر، مبانی سیاست خارجی رژیم پهلوی و نظام جمهوری اسلامی ایران نسبت به رژیم صهیونیستی را تبیین نماید. بر این اساس نویسنده در این کتاب در صدد پاسخگویی به سئوالات زیر می‌باشد: آیا سیاست خارجی ایران نسبت به رژیم صهیونیستی اسرائیل از بدو پیدایش آن (سال 1327 هجری خورشیدی) تاکنون، بر اساس منافع ملی کشور بوده است؟ کدام نظریه روابط بین‌الملل بهتر می‌تواند دگرگونی سیاست خارجی ایران نسبت به اسرائیل پس از انقلاب اسلامی را تبیین نماید؟ روابط ایران و فلسطین قبل از تشکیل رژیم صهیونیستی چگونه بوده است؟ روابط ایران و اسرائیل در دوران حکومت پهلوی بر چه مبانی‌ای قرار داشته است؟ مبانی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نسبت به اسرائیل چه بوده است؟ آیا سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نسبت به اسرائیل تأمین کننده منافع و امنیت ملی کشور بوده است؟ روابط خصمانه جمهوری اسلامی ایران و اسرائیل چه پیامدهایی برای منطقه خاورمیانه داشته است؟ و جمهوری اسلامی ایران برای حفظ منافع ملی خویش به ویژه بقای نظام و افزایش رفاه مردم، چه سیاستی را باید در آینده در منطقه خاورمیانه به ویژه در ارتباط به رژیم صهیونیستی در پیش گیرد؟ همچنین این کتاب سعی می‌کند تا از نظریه‌های روابط بین‌الملل و سیاست خارجی برای فهم روابط دو کشور بهره ببرد و در ادامه توصیه‌هایی برای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در منطقه بویژه در رابطه با اسرائیل در سال‌های آینده ارائه نماید. کتاب در هشت فصل نگارش یافته است. فصل اول به کلیات پرداخته شده است. فصل دوم با عنوان «چارچوب تئوریک: نظریه‌های منازعه و همکاری در روابط بین‌الملل»، به بررسی پارادایم‌های رآلیسم (به ویژه نورآلیسم یا رآلیسم ساختاری)، لیبرالیسم (به ویژه لیبرالیسم یا نهادگرایی لیبرال) و سازنده‌گرایی یا کانستراکتویسم پرداخته شده است، و دلایل همکاری و منازعه میان دولت‌ها از دید آنها را بیان می‌کند. همچنین در این فصل سعی شده است تا چارچوبی تئوریک برای فهم بهتر روابط ایران و اسرائیل قبل و بعد از انقلاب اسلامی ارائه شود. فصل سوم با عنوان «مرور تاریخی بر مناسبات ایران و فلسطین قبل از تشکیل رژیم صهیونیستی»، به مروری تاریخی بر روابط ایران و فلسطین قبل از تشکیل رژیم صهیونیسیتی می‌پردازد. (وجود یهودیان در ایران موجب شده بود که مورد توجه نهضت صهیونیستی قرار بگیرند و برای مهارجت آنان به ارض موعود تلاش‌هایی صورت گیرد. از این رو بررسی تاریخی روابط ایران با فلسطین ضروری می‌نماید). فصل چهارم با عنوان «ایران پهلوی و اسرائیل: متحدین استراتژیک»، به روابط ایران در دوران رژیم پهلوی و دولت اسرائیل می‌پردازد. در این فصل با بهره‌گیری از نظریه‌های راسیونالیسیتی ـ ماتریالیسیتی در روابط بین‌الملل (عمدتاً نظریه رآلیسم)، علل برقراری نوعی اتحاد استراتژیک میان دو کشور مورد بررسی قرار گرفته است. فصل پنجم با عنوان «جمهوری اسلامی ایران و رژیم صهیونیستی: دشمنان ایدئولوژیک و رقیبان استراتژیک»، به بررسی روابط میان ایران پس از انقلاب اسلامی و اسرائیل می‌پردازد. در این فصل برای فهم بهتر روابط دو کشور از نظریه سازنده‌گرایی در روابط بین‌الملل و سیاست خارجی بهره می‌گیریم. فصل ششم با عنوان «پیامدهای مناسبات خصمانه جمهوری اسلامی ایران و اسرائیل برای امنیت ملی ایران»، به تخمین پیامدهای دشمنی ایران و اسرائیل برای منافع و امنیت ملی ایران می‌پردازد. در این فصل نگارنده می‌کوشد تا به این پرسش که آیا روابط خصمانه ایران و اسرائیل، منافع و امنیت ملی ایران را تأمین کرده است؟، پاسخ گوید. فصل هفتم با عنوان «پیامدهای مناسبات خصمانه ایران و اسرائیل برای خاورمیانه»، به بررسی این پیامدها در منطقه خاورمیانه می‌پردازد. فصل هشتم به بررسی اینکه سیاست خارجی ایران در منطقه خاورمیانه به ویژه در ارتباط به دولت اسرائیل چگونه باید باشد، پرداخته شده است.