کتاب گربه‌ی مادرم شامل دو قصه‌ی بلند است. «گربه‌ی مادرم»و «همدم خوب». این بار نویسنده‌ی مطرح آمریکای لاتین برخلاف همیشه و البته بر خلاف سنت ادبی رایج قاره‌اش به فضایی زنانه روی آورده و «گربه‌ی مادرم» اثری زنانه است، با زنانی از طبقات اجتماعی متفاوت. از پیرزنی نیمه بورژوا و خل وضع گرفته تا کلفتی که از لقب توهین‌آمیز فرانسوی‌اش «ماده گربه» شاد است. قصه‌ی گربه‌ی مادرم با روایت دختری شروع می‌شود که آشکارا به گربه‌ی مادرش حسادت می‌ورزد. یک گربه‌ی ماده‌ی سفید پشمالو که انگار جا را برای او تنگ کرده است. «اسم من لتیسیا لیزاردی ست و از گربه‌ی مادرم متنفرم». این جمله‌ی افتتاحیه‌ی کتاب است. واضح است که لتیسیا به گربه حسادت می‌کند و علت کینه هم مشخص است. گربه‌ی سفید، مادرش را از او ربوده است. پشت ابراز تنفر از گربه، در واقع ابراز نفرت از خود مادر قرار دارد. این حس از توصیفات لتیسیا به دست می‌آید. در جایی از کتاب می‌گوید: حجمی (گربه) که به شکل ابدی روی زانوهای مادرم نشسته بود، تحت نوازش‌هایی، از خباثت شدید صاحبش (مادر) اندکی می‌کاست. در جایی دیگر لتیسیا می‌گوید: مادرم از آن زن‌هایی بود که گویی از ابتدا پیرزن به دنیا آمده‌اند. در بخش دیگری از کتاب آمده: مامان را به گورستان اسپانیایی بردند و در آرامگاه خانوادگی دفن کردند. آنچه تمام این مدت ذهنم را مشغول کرده بود مادرم نبود، بلکه وصیت‌نامه و تصمیم وحشتناکش بود: «اگه با وکیل خوسه روموئالدو پِرس عروسی نکنی، یه پول سیاه هم بهت نمی‌رسه». وکیلی که مردی نیمه کور و حواس پرت بود. انگار مادر حتی پس از مرگش هم می‌خواهد به آزار دختر ادامه دهد. «گربه‌ی مادرم» قصه‌ی دشمنی آرام مادر و دختری مکزیکی‌ست. - همدم همدم شاید اقتباسی از جوانی‌های خود فوئنتس باشد. جوانی مکزیکی که با مادرش در فرانسه زندگی می‌کند. مادری که در آستانه‌ی مرگ است و نمی‌خواهد پسرش به زندگی مادی کوچکی که این غربت اروپایی به او تحمیل کرده خو کند. مادر از او می‌خواهد که به مکزیک برگردد. مادر از بازگشت به وطن ناامید است زیرا فاصله‌ای با مرگ ندارد. پس هوس بازگشت به وطن را برای آلخاندرو به ارث می‌گذارد. زن محتضر به پسر گفت: به وطن بازگرد تا وارث خاله‌هایت شوی و این گونه خود را بالا بکشی. کارلوس فوئنتس برخلاف تمام کارنامه‌ی پربار ادبی خود در این کتاب از کمدی سیاه برای روایت بهره برده است. احساسات در فضایی اغراق شده ابراز می‌شوند و خبری از رئالیسم لخت، تراژیک و خشن آمریکای لاتینی نیست و فوئنتس بیش از همیشه با سرخوشی نوشته است.