کتاب بیست کهن الگوی پیرنگ نوشتهٔ رونالد بی. توبیاس و ترجمهٔ ابراهیم راه‌نشین، اثری برجسته در زمینهٔ داستان‌نویسی، نمایشنامه‌نویسی و فیلمنامه‌نویسی است. این کتاب که توسط انتشارات ساقی منتشر شده، به‌صورت جامع به مفهوم «پیرنگ» یا پلات (Plot) و نقش آن در ساختار داستان می‌پردازد و راهنمایی ارزشمند برای نویسندگان در خلق آثار داستانی به‌شمار می‌آید.

درباره کتاب بیست کهن الگوی پیرنگ

کتاب بیست کهن الگوی پیرنگ در 26 فصل تدوین شده و تمرکز اصلی آن بر تعریف و تحلیل پیرنگ، انواع آن و شیوه‌های طراحی و توسعهٔ پیرنگ در داستان است. نویسنده معتقد است که پیرنگ همچون نیرویی است که تمام اجزای زبان را سازماندهی کرده و آن‌ها را در قالب داستانی هدفمند و منسجم ارائه می‌دهد.این اثر با طرح پرسش‌هایی دربارهٔ چیستی پیرنگ و تاریخچهٔ آن، نشان می‌دهد که این عنصر به‌اندازهٔ خود ادبیات قدمت دارد. نویسنده تأکید می‌کند که پیرنگ، ترکیبی از تأثیرات شخصیت، مکان و عملکرد است که داستان را شکل داده و آن را بسط می‌دهد. کتاب همچنین به نویسندگان کمک می‌کند تا انواع پیرنگ‌ها را شناسایی کرده و بتوانند هر نوع پیرنگ انتخابی را به‌صورت کارآمد در سراسر داستان پیاده‌سازی کنند.توبیاس در این کتاب، بیست کهن الگوی پیرنگ را معرفی کرده و نشان می‌دهد که چگونه می‌توان این کهن‌الگوها را به‌صورت عملی در آثار مختلف به‌کار گرفت. او همچنین بر تأثیر اخلاق و نظام‌های ارزشی در ساختار داستان تأکید کرده و نشان می‌دهد که هر داستان، به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم، جهان خاصی با بایدها و نبایدهای خود خلق می‌کند.

 کتاب بیست کهن الگوی پیرنگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به هنرهای داستان‌نویسی، نمایشنامه‌نویسی و فیلمنامه‌نویسی مناسب است. همچنین افرادی که می‌خواهند درک عمیق‌تری از مفهوم پیرنگ و کاربرد آن در داستان‌سرایی به‌دست آورند، می‌توانند از این اثر بهره‌مند شوند.

در بخشی از کتاب بیست کهن الگوی پیرنگ می خوانیم:

مفهوم مرکزی ساختار عمیق، یک نظام اخلاقی است. لطفاً عصبانی نشوید، منظور من این نیست که نوشته‌ی شما باید تا حدود زیادی ده فرمان، فرایض مسیح، یا زندگی خوب و سالم را انعکاس دهد. این‌جا، منظور من از لغت «نظام اخلاقی» ، اساسی‌تر و بنیادی‌تر از آن چیزهایی است که به محض شنیده شدن در جامعه‌ی امروزی ما، به عنوان اولین معنی به ذهن خطور می‌کنند.هر قطعه‌ی ادبی و هر فیلمی که تا به حال ساخته شده، یک نظام اخلاقی دارد. صرف نظر از این که اثر مورد نظر، هنری یا زشت و زننده است، یک ساختار اخلاقی دارد و برای ما جهانی را ایجاد کرده و باید و نبایدهای آن‌ را بیان می‌کند. داستان، چه مستقیم و چه غیرمستقیم، به ما می‌گوید که باید چطور رفتار کنید و چطور رفتار نکنید، چه چیزی درست است و چه چیزی غلط، چه رفتاری مقبول است و چه رفتاری نامقبول. این نظام اخلاقی تنها در جهانِ این داستان اعتبار دارد. یک کار داستانی ممکن است همان استانداردهای اخلاقی را منعکس کند که بیش‌تر ما با آن دست به گریبان هستیم، و ممکن است بگوید «فریب دادن» ، «دزدی کردن» ، و «تجاوز به حقوق همسایه» نه‌تنها عمل زشت و زننده‌ای نیست، بلکه حتی عمل پسندیده‌ای هم هست. مجرم نه‌تنها تنبیه نمی‌شود، بلکه در واقع مستحق پاداش است.