سه دختر حوا

کتاب «سه دختر حوا» نوشته الیف شافاک ، رمانی است که داستان سه زن با شخصیت‌ها و فرهنگ‌های متفاوت را روایت می‌کند: پری ، زن ترک ثروتمند و زیبا ؛ شیرین ، دختر ایرانی ماجراجو و علاقه‌مند به مسائل سیاسی و اجتماعی ؛ و مونا ، دختر آمریکایی با اصالت مصری و محجبه که مدافع فمینیسم است. این سه دختر در دانشگاه آکسفورد با هم آشنا می‌شوند و داستان کتاب حول محور زندگی ، اعتقادات ، و چالش‌های آن‌ها در مواجهه با دین ، عشق و هویت می‌چرخد. رمان به صورت رفت و برگشت بین گذشته و حال روایت می‌شود و از زبان پری به عنوان شخصیت اصلی بیان می‌شود. در جریان داستان ، پری به یاد خاطرات دانشگاهی خود و استاد فلسفه‌اش ، پروفسور آزور ، می‌افتد که تاثیر عمیقی بر تفکرات او گذاشته است. کتاب به بررسی تفاوت‌ها و تضادهای فرهنگی، فلسفی و دینی میان این سه زن می‌پردازد و موضوعاتی چون فمینیسم، ایمان، شک و تردید، و جایگاه زنان در جوامع مدرن را مطرح می‌کند. الیف شافاک در این کتاب رویکردی اجتماعی و فرهنگی دارد و دغدغه‌ها و محدودیت‌های زنان در کشورهای در حال توسعه به ویژه ترکیه را به تصویر می‌کشد. او نشان می‌دهد که چگونه سیاست‌های ظالمانه و مستبدانه بیشترین آسیب را به زندگی شخصی زنان وارد می‌کنند. «سه دختر حوا» برخلاف برخی آثار دیگر شافاک، کمتر جنبه عرفانی دارد و بیشتر به مسائل روزمره ، فلسفی و اجتماعی زنان معاصر می‌پردازد. این رمان یکی از پرفروش‌ترین آثار الیف شافاک است و با پرداختن به موضوعات انسانی و اجتماعی ، تصویری چند بعدی از زندگی زنان در دوران معاصر ارائه می‌دهد. همچنین ، به دلیل ترکیب فرهنگ‌ها و دیدگاه‌های مختلف ، کتابی مناسب برای علاقه‌مندان به داستان‌های چند فرهنگی و مباحث اجتماعی و فلسفی است.

درباره کتاب «سه دختر حوا»

این داستان از دیدگاه راوی سوم شخص روایت می‌شود و شخصیت اصلی آن پری است که در تقابل میان باورها و عشق خود گرفتار شده و نمی‌داند کدام مسیر را انتخاب کند. در مقابل، شیرین که مهاجری ایرانی با روحیه‌ای ماجراجو و علاقه‌مند به مسائل سیاسی و اجتماعی است، نقش مهمی در تحولات دانشگاه آکسفورد ایفا می‌کند. مونا نیز دختر آمریکایی با اصالت مصری و محجبه است که به شدت از عقاید فمینیستی دفاع می‌کند و ضلع سوم این روایت را تشکیل می‌دهد. کتاب «سه دختر حوا» به بررسی ابعاد روان‌شناختی و جامعه‌شناختی زندگی این سه زن می‌پردازد. داستان در دو شهر استانبول و آکسفورد جریان دارد و با وجود اینکه زمان اصلی روایت در طول یک شبانه‌روز در استانبول اتفاق می‌افتد، با رفت و برگشت‌های مکرر به گذشته، وقایع و شخصیت‌ها را از سال 1980 تا 2016 به تصویر می‌کشد. همزیستی این سه دختر مسلمان، که در روایت گاهی با عناوینی چون گناهکار، معتقد و مردد معرفی می‌شوند، تحت نظر استاد دانشگاهی به نام پروفسور آزور شکل می‌گیرد. هدف او ایجاد فضایی برای درک و پذیرش نظرات متضاد است که هر یک از این دختران بر اساس ویژگی‌های شخصیتی خود به آن واکنش نشان می‌دهند. الیف شافاک برخلاف رمان تاریخی و پرفروش «ملت عشق»، این بار داستانی معاصر را روایت کرده که دغدغه زنان برای یافتن هویت، عشق و استقلال را در زندگی واقعی به تصویر می‌کشد. با توجه به پیوندهای تاریخی، جغرافیایی و فرهنگی ایران و ترکیه، رمان به خوبی تضادها و تقابل‌های میان سنت و مدرنیته را بازتاب می‌دهد؛ موضوعی که در ادبیات هر دو کشور نیز نمود یافته است. این اشتراکات فرهنگی در آثار شافاک به گونه‌ای ملموس دیده می‌شود که گاهی خواننده فراموش می‌کند نویسنده غیرایرانی است. در بخشی از داستان، وقتی پری وسایل و کتاب‌هایش را در اتاق جدید مرتب می‌کند، کتاب «بوف کور» اثر صادق هدایت دیده می‌شود. همچنین اتاق شیرین با تصویری بزرگ از شاعر ایرانی فروغ فرخزاد و کپی مینیاتورهای ایرانی مزین شده است. منتقدان معتقدند حوادث داستان و فضای فرهنگی ترکیه که همواره با تضادها و تناقضات همراه بوده، به جذابیت روایت افزوده است. الیف شافاک، که با رمان‌های پرفروش خود به ویژه «ملت عشق» شناخته شده، نقش مهمی در معرفی ادبیات ترکیه به مخاطبان جهانی دارد و جوایز متعددی نیز دریافت کرده است.

خواندن کتاب «سه دختر حوا» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

دوستداران ادبیات ترکیه و آثار الیف شافاک که با قلم روان، جذاب و فلسفی این نویسنده آشنا هستند و به دنبال داستان‌هایی با مضامین اجتماعی و فرهنگی می‌گردند. کسانی که به موضوعات فلسفی و اعتقادی علاقه‌مندند، زیرا کتاب در قالب داستانی معماگونه به بحث‌هایی درباره خداشناسی، ایمان، شک و تفاوت‌های عقیدتی می‌پردازد و چالش‌های دختران و زنان خاورمیانه را به تصویر می‌کشد. خوانندگانی که به مسائل زنان و نقش آن‌ها در جوامع مدرن و سنتی توجه دارند، چرا که رمان به زندگی سه زن با دیدگاه‌ها و فرهنگ‌های متفاوت می‌پردازد و دغدغه‌های آنان را در زمینه دین، عشق، هویت و آزادی بیان می‌کند. علاقه‌مندان به داستان‌های چندفرهنگی و اجتماعی که می‌خواهند تفاوت‌های فرهنگی، مذهبی و اجتماعی را بهتر درک کنند و به گفت‌وگو درباره آن‌ها علاقه دارند. کسانی که به دنبال رمانی با ترکیب داستان عاشقانه، فلسفی و اجتماعی هستند، چرا که کتاب هم داستانی جذاب دارد و هم به مسائل عمیق انسانی و اجتماعی می‌پردازد. به طور کلی، «سه دختر حوا» برای افرادی مناسب است که به ادبیات معاصر با رویکردی فلسفی، اجتماعی و فرهنگی علاقه دارند و می‌خواهند از زاویه‌ای متفاوت به موضوعات ایمان، شک، هویت و زندگی زنان نگاه کنند.

در بخشی از کتاب «سه دختر حوا» می‌خوانیم

ادوارد هر روز صبح زود هنگامی که هوا هنوز کاملاً روشن نشده بود، برای پیاده‌روی از خانه بیرون می‌رفت. او طول مسیری طولانی که حدوداً شامل پنج تا هفت کیلومتر می‌شد را با پاهای پیاده طی می‌کرد؛ از میان راه عبورهایی که بخش عظیمی از تاریخ آکسفورد را در برمی‌گرفتند، زمین‌های جنگلی و پردرختی که روزگارشان به دوران کهن باز می‌گشت و از کنار مزرعه‌های همواری که پیکرشان را در دو طرف گذرگاه‌ها گسترانیده بودند، گذر می‌کرد. او معتقد بود که اگر کسی با اراده و نیّتی نیک و سنجیده در طبیعت و هوای باز قدم بزند، و در عین حال هیچگونه مقصدی خاص در سر نداشته باشد، قوّه‌ی حافظه و فهم و درک او به طرز چشمگیری ارتقاء پیدا می‌کند. اگر پرفسور ادوارد در همهِ عمرش یک اعتقاد راسخ و تزلزل ناپذیر داشته است، آن اعتقاد این بوده است که ذهن آدمی درست همانند یک آفتاب پرست است؛ بنابراین حتّا این توانایی را دارد که خودش را با شرم فضاحت و رسوایی هم وفق داده و سازگار کند. او به وسیله تأمّل و ژرف‌اندیشی و گمانه زنی به این باور نرسیده بود، بلکه این باوری بود که از تجربه‌ی شخصی او نشأت می‌گرفت. او باری به شدّت خجالت زده و شرمسار شده بود. او سیه رو و رسوا شده بود. اگر آن زمانی که او به عنوان جوانی با اعتماد به نفس و بلند پرواز داشت پلّه‌های ترّقی را هم در زمینه‌ی تحصیل و هم در زمینه‌ی مقام و رتبه‌ی اجتماعی می‌پیمود، به او می‌گفت که او روزی از عرش آسمان به زیر فرش سقوط خواهد کرد فقط به این دلیل که او بیش از حد به خورشید نزدیک شده است احتمالاً باور این واقعیت برایش امکانپذیر نمی‌بود. در حقیقت، احتمالاً این پرفسور جوان‌تر و پایبند به اصول و عقاید می‌گفت که بهتر است بمیرد، تا با چنین بی‌آبرویی و ننگی به زندگی کردن ادامه بدهد. اکنون از آن ننگ و رسوایی بیشتر از یک دهه می‌گذشت، امّا ادوارد هنوز زنده، پابرجا و از درون کاملاً پر شور و انرژی بود.