سحابی‌های ستاره‌ساز
تشکیل ستاره را می‌توان در سرتاسر راه شیری دید، اما اساساً در بازوهای حلزونی و نزدیک مرکز کهکشان بارزتر است، جایی که فراوانی ذرات ستاره‌ساز وجود دارد: یعنی غبار و گاز. در این نواحی، ماده بین ستارهای به حد کافی برای ابرهای مولکولی، متراکم می‌باشد تا به حیات خود ادامه دهند. این ابرها سرد و آشکار هستند همانند سحابی‌های تیره، تنها زمانی قابل رؤیت هستند که در مقابل دورنمایی روشن‌تر شکل گرفته باشند. وقتی که ستاره‌ها متـولد می‌گردند، این ابرها از درون روشن می‌شـوند تا تابش سحـابی‌ها شروع شود، که می‌توان گفت از زیباترین مناظر در کهکشان راه شیری هستند.
ستون‌های خلقت
این عکس، توسط تلسکوپ فضایی هابِل در سال 1995 گرفته شده است و جزو تصاویر نجومی مشهور و نمادین است. این تصویر، که برای اولین بار با جزئیات چشمگیر، یک روش ناشناختة تشکیل ستاره را آشکار نمود، قوة تخیل عموم مردم را برانگیخت و علاقه‌ای جدید در علم نجوم به وجود آورد. جاذبه و حس هنرمندانة این تصویر و حسّ شگفتی که در انسان به وجود می‌آورد، باعث شد روی پوسترها، در مجلات و حتـی بر روی تمبرها نقش ببندد.
خوشه‌های ستارهای
گرچه در آسمان شب چنان به نظر می‌رسد که ستارگان زندگی خود را در انزوا به سر می‌برند، اما میلیون‌ها ستاره درگروه‌هایی به نام خوشه‌های باز و کروی در کنار هم زندگی می‌کنند. خوشه‌های باز جوان هستند و اغلب جایگاه آفرینش ستارگان جدید می‌باشند. این در حالیست که خوشه‌های کروی شهرهای ستارهای قدیمی و چگالی هستند که برخی از آنها به اندازه یک کهکشان کوچک ستاره دارند.